EPIZOD 279

 

„Chaos i papieros”

Neczański generał zasiada zza swoim biurkiem. Jak zawsze jest tam masa papierów i rożnych rzeczy, a jednocześnie obok siebie ma jedzenie, którego nawet nie ruszył. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi.
- Wejść. - powiedział twardo Rudy, nerwowo stukając długopisem o blat biurka.
- Przyniosłem trzy raporty, jakieś rozkazy od szanownej królowej i jakieś bzdety. - powiedział Moyoshi wchodząc do gabinetu.
- Zostaw na biurku i możesz iść. - odpowiedział chłodno Rudy.
Na te słowa kapitan zrobił co mu powiedziano, ale zaczął przysłuchiwać się dziwnym dźwiękom, które rozchodzą się po pomieszczeniu i zaintrygowany spytał:
- Co to u diabła jest?
- Hiperwentylacja. - powiedział generał a następnie dodał: - Porucznik ze stresu oddycha już przez papierową torebkę.
- Aaaha … to wiele tłumaczy … - odpowiedział Moyoshi, a następnie spytał: - Ile godzin im zostało?
- 14 godzin … Moyoshi idź zobacz czy Cię nie ma na wieczornej odprawie oddziałów…
- Em … tak jest… - odpowiedział Moyoshi i pośpiesznie wyszedł, zanim generał dałby mu jeszcze jakieś dodatkowe obowiązki.

************

Zielony piasek ma już przebarwienia od krwi, a intensywne i chaotyczne starcie nadal twa. Neczanie nauczyli się już nie podchodzić za blisko przeciwnika jak rozróżniać kiedy robi który atak. Sam wielki mackowy król dyszy i nawet po nim widać zmęczenie. Wkrótce wielki wodny wąż oplótł przeciwnika, Diuna, Hachi, Otachi, Stevenen i Issach skutecznie skupiają na sobie uwagę macek, Key’leanem z daleka strzela ognistymi strzałami często w twarz przeciwnika aby nie mógł skupić wzroku na jednej postaci. Tym czasem wilki Riny leczyły jak i również skutecznie rozpraszały przeciwnika podgryzając go. Nagle Kiazu zrobiła parę efektownych salt i tak zaatakowała swoją ognistą halabardą aby odciąć przeciwnikowi głowę. Jednak w ostatniej chwili mackowy król spostrzegł co Ona planuje i patrząc tylko na nią jego oczy zaświeciły się na niebiesko co spowodowało, że wyprowadzony atak przez neczankę cofnął się. W tym momencie szkarłatno czarna krew spłynęła po twarzy króla. Okazało się, że kiedy ten był zajęty Kiazu i pozostałymi to Kurai wbił mu swoją elektryczną katanę prosto w jego głowę. Tym samym przebił nie tylko jego mózg ale wbił się również bardzo głęboko. Po dłuższej chwili mackowy król z impetem padł na ziemie, a następnie zaczął znikać, a komnata stała się pusta. Neczanie zniwelowali swoje moce.
- Jak dobrze to koniec. - powiedziała Diuna.
- Nareszcie! - dodał uradowany Stevenen.
Jednak zanim pokonane martwe ciało w pełni zniknęło do końca, pojawił się tajemniczy czerwony napis „ Rahajeng” na przemiennie z napisem: „Malaib„
- A to co? - spytała Diuna.
- Jedno to gratulacje, a tego drugiego nie znam. - odpowiedział Taakat.
- Malaib to uciekajcie. - dodał chłodno Kurai.
W tym momencie neczanom pokazało się wyjście, tuż koło ich rzeczy a wieża zaczęła się trząść. Cały oddział niewiele myśląc ruszył do ucieczki i zgarniając swoje rzeczy wybiegł z komnaty. A następnie przez drzwi które zaprowadziły ich na ten poziom, i tak dobiegli aż do poprzedniej strefy odpoczynku, tam natrafili na 3 siedzące fury, w rycerskich zbrojach.
- A wy to? - spytała jedna z fur.
- Nie ma czasu na wyjaśnienia!. - powiedział Otachi przebiegając koło nich.
- Biegnijcie. - dodała zgodnie reszta.
W tym momencie okazało się, że wieża zaczęła się rozpadać i rozsypywać na drobne kawałeczki. Rycerze kiedy to zobaczyli to zaczęli biec za neczanami, dotrzymując im kroku w swoich zbrojach. Wszyscy w panice zbiegają przez wszystkie pietra rozpadającej się wieży. Nagle natrafili na wyjście, którym weszli w ogóle do wieży. Biegnący z impetem wyskoczyli z niej i wylądowali w szerokiej ale bardzo płytkiej rzece, o bardzo kamienistym dnie. Kiedy tylko upadli Hachi ochronił wszystkich ziemną ścianą. Po chwili dało usłyszeć się wybuch jak i napierającą fale uderzeniową.
- Halo, halo? - odezwał się znajomy głos w słuchawkach.
- Oddział ChiZ02 zgłasza się. - odpowiedział chłodno i stanowczo Kurai, leżąc na plecach w wodzie.
- WY ŻYJECIE! - wtrącił neczanski generał.
- Tak jakby. - odpowiedział Taakat, również leząc na plecach i ciężko oddychając.
- Potrzebujecie medyków? - spytał Rudy.
- Obejdzie się. - odpowiedział Kurai.
- Jesteśmy w niezłym stanie. - dodał Taakat.
- JUHU! JA CHCE JESZCZE RAZ! - krzyknęli zgodnie Hachi i Otachi, jednocześnie klęcząc i podnosząc ręce w triumfalnym geście.
W tym momencie zrobił się istny sajgon na łączności. Spanikowany porucznik, generał jak reszta oddziału i nowi przybysze zaczęli się przekrzykiwać i mówić jednocześnie. Każdy ma wiele do powiedzenia i każdy już teraz natychmiast musi coś powiedzieć.
- Ja pierdole. - stwierdził Taakat zasłaniając oczy i pocierając twarz.
Po dłuższej chwili Kurai wstał a następnie bardzo głośno gwizdnął na palcach. Przenikliwy gwizd nie dość, że rozszedł się po wieczornej okolicy jak i doskonale odbił się w łączności. Wszyscy co prawda zamknęli się, ale jednocześnie aż musieli wyjąc słuchawki z uszy i przeczekać, gdyż dźwięk okazał się być bardzo nie przyjemny. Po dłuższej chwili Generał stanowczo powiedział:
- Kurwa uprzedzaj.
- I tak byś nie usłyszał. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Coś w tym jest. - odpowiedział Rudy.
- Ale …
Próbował wtrącić młody porucznik lecz Kurai przerwał mówiąc:
- Generale, zróbmy tak. My rozstawimy obóz, ogarniemy się i za 3godziny złożymy Wam raport, ale jednocześnie te 3h dacie nam bez nasłuchu.
- Jak to bez nasłuchu? Co chcecie ukryć? - spytał nerwowo Linkolion.
- Nic, potrzebujemy czasu aby się ogarnąć. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Niech będzie zgadzam się, ale odzywacie się za 2 godziny. - powiedział Rudy.
- Może tak być. - odpowiedział Kurai.
- To możecie wyłączyć łączność. - powiedział generał.
Po tych słowach wszyscy wojskowi wyłączyli swoją łączność. Po czym okazało się, że na miejscu wieży są już tylko ruiny mieniące się delikatnie zieloną poświatą. Jednak nie da się wejść nawet do środka ruin. Okazuje się również że jest już gwieździste niebo i noc, odbijająca się w płynącej wodzie.
- Kiazu, zapal ogniki. - powiedział stanowczo Kurai.
- A tak dobra … - odpowiedziała neczanka a następnie przywołała masę ognistych świetlików, które doskonale oświetlają wszystkich jak i otoczenie.
W tym momencie do Kurai’a i Taakat podeszły trzy furry ubrane w rycerskie zbroje, które są srebrne i metaliczne z złotymi ozdobami. Natomiast jeśli chodzi o gatunki to każde z nich jest inne. Najniższa jest wzrostu Diuny i ma duże brązowe oczy jak i beżowe futro w cętki z zaokrąglonymi uszami. Na pierwszy rzut oka wygląda jak kot z dłuższym, wręcz psowatym pyszczkiem. Ta Rycerka ma zbroję z kobiecymi wypukłościami jak i zieloną peleryną. Drugi z nieznajomych jest wysokim szarym wilkiem o zielonych oczach. Jest on wzrostu Taakat i jest dość postawny. Jego zbroję zdobi niebieska peleryna. Ostatnim nieznajomy jest natomiast niedźwiedziem brunatnym, o dość okrągłej budowie ciała i również niebieską peleryną.
- Domyślam się, że jesteście oddziałem ratunkowym. - powiedziała furra przypominająca kota, a następnie dodała: - Podporucznik Sajlu Tusara, furra żenety zwyczajnej.
- Podporucznik? - Zdziwił się Taakat.
- W praktyce oznacza to, że nie mam przywilejów oficera, ale mogę dowodzić małym oddziałem. I Jak mam być szczera to mam ten stopień tylko dlatego, że trzeba było „oficera” aby dostarczyć ludzi do wieży i nie mam żadnego doświadczenia w temacie. - odpowiedziała Sajlu.
- Świetnie, żółtodziób. - powiedział Taakat.
- A dowodzi, kto? - spytała żeneta.
- Kapitan Kurai Nozaryu. - powiedział chłodno Kurai.
- Miło Nam, Niedźwiedź to Ursal, a Wilk to Orudi.
- Tam jest Kiazu, Diuna, Rina, Stevenen, Key’leanem oraz Hachi, Otachi i Issah, a ja jestem Taakat. - dodał porucznik.
- Dobra koniec gadania, rozbijamy obóz na brzegu rzeki, podzielcie się obowiązkami wedle uznania. - powiedział stanowczo Kurai.
- Mogę łowić ryby? - zapytał Ursal.
- Taa … tylko niech to nie zajmie wieczność. A teraz do roboty. - powiedział Kurai.
- Tak jest. - odpowiedzieli zgodnie wszyscy.

************

- Generale dlaczego!? Mamy tyle pytań i jeszcze nie mamy ich na nasłuchu. - powiedział nerwowo Linkolion.
- Spokojnie poruczniku, po pierwsze nie zapewne są bardzo zmęczeni, po drugie jest już późna godzina i fakt zapewnienie oddziałowi godnego noclegu w tej chwili jest najważniejsze. - odpowiedział Rudy, a następnie dodał: - A po trzecie te 2 godziny kiedy wiemy, że już żyją to Nas nie zbawią.
- Ale …
- Spokojnie, mój oddział jest słowny, ogarną się i potem zdadzą Nam raport.
- Ale…
- Zaufaj im…
- Ale ...
- Linkolion posłuchaj, zadbanie o ludzi to podstawa, reszta na te chwile może zaczekać.

************

Obóz na brzegu rzeki jest już rozstawiony. Stoją dwa namioty jeden trzykomorowy, drugi natomiast mniejszy jedno komorowy, ale spokojnie mieszczący trzy osoby. Między nimi pali się duże ognisto a wkoło siedzi cały oddział i je kolacje. Udało się złowić parę ryb, upolować parę królików oraz znaleźć trochę grzybów. Z zapasów znalazł się jeszcze ryż, suszone warzywa i przyprawy. Dzięki temu powstała syta potrawka, której jest na tyle dużo, że każdy może najeść się do syta. Toczą się w tle różne rozmowy, na przeróżne tematy i w tym samym czasie.
- Kap … Kurai co robimy z wartami? - spytał Taakat.
- Pierwsze 3 od 22:00, Orudi, Ursal i Sajlu, a ostatnia moja. - powiedział chłodno Kurai.
- My bo jesteśmy inni? - spytał Ursal.
- Nie. Sami wspominaliście, że odpoczywaliście od kilku dni, a my jesteśmy po walce. - odpowiedział Kurai.
- Ok, może być. - odpowiedział Orudi.
Następnie Kurai wstał, odstawił miskę i chłodno powiedział:
- Sajlu, Taakat zapraszam, ze mną.
Na te słowa Taakat szybko dokończył swoją porcję, również odstawił swoją miskę.
- Ale …. od nas lepiej aby Orudi poszedł. - powiedziała Sajlu.
- On ma stopień podporucznika czy Ty? - spytał chłodno Kurai.
- No ja, ale …
- To Ty idziesz z nami. - kontynuował stanowczo Kurai.
- Ona ma teraz wartę. - powiedział Orudi.
- Nie słuchałeś, teraz jest Twoja warta. - odpowiedział Kurai, a następnie dodał: - Max 23 w łóżkach, Ursal i Orudi zajmują mały namiot, reszta zajmuje duży namiot.
- Tak jest. - odpowiedział mniej lub bardziej chętnie cały oddział.
- Tylko dodam ze prawa komora od wejścia jest damska. - dodała Kiazu.
Tym czasem Kurai ruszył w ciemność,a zaraz za nim poszedł Taakat, prowadząc jednocześnie Sajlu. Wkrótce cała trójka zniknęła z pola widzenia.
- To znaczy, że ja teraz tu rządzę. - powiedział Ursal.
- Hmm… nie skarbie, to oznacza, że dowodzi tutaj Rina, a my zjadamy kolacje i udajemy się na spoczynek. - odpowiedziała Kiazu, kokieteryjnie siadając.
- Rina? Ta szara myszka? - spytał Orudi.
- Dokładnie Ziom. - odpowiedział Otachi.
Ursal wstał wziąć sobie dokładkę jedzenia i swoim wzrokiem zmierzył wodną neczankę, burknął coś pod nosem i bez słowa ale z wyraźnym niezadowoleniem usiadł na swoim miejscu.
- Ogólnie wykonujcie rozkazy i będzie dobrze, zresztą kapitan zostawił jasne instrukcje. - dodał Stevenen.
- Swoją drogą pyśki wow ze w tych zbrojach dotrzymywaliście nam kroku. - wtrąciła Kiazu.
- Nasze zbroje nie ważą wiele. - odpowiedział Orudi
- Bo jesteśmy silniejsi. - powiedział Ursal
- Dwie wersje, uwielbiam… - powiedziała Diuna.
Niedźwiedź i wilki zmierzyli się wzrokiem, a po chwili wilk powiedział:
- Nasze zbroje są wytrzymalsze niż Wasze mundury ale te bojowe, które mamy na sobie warzą mniej więcej tyle samo co Wasze.
- Burh…. I po co im mówiłeś? Tak to by Nas podziwiali. - dodał Ursal.
- Właśnie czemu Sajlu, mówiła, że Orudi lepiej się nadaje niż ona do raportu? - zapytała Diuna.
- To proste, Ona ma ten dziwny stopień oficerski tylko po to abym taki ja czy Ursal nie mógł jej nic powiedzieć, i totalnie się nie nadaje, a ja jestem podczas egzaminów na porucznika. - odpowiedział wilk.
- Szkolący Cię niemota, zdechł w wieży, a Ty nie masz nawet nieśmiertelnika. - dodał Ursal.
- Zamknij się. - odpowiedział twardo wilk.

************

Nieopodal rzeki jest nie duża kwiecista polana, skąpana w świetle gwiazd i księżyca. Jest ona na tyle mała, że nie dałoby się tutaj rozstawić obozu, ale jednocześnie jest piękna i malownicza. Otoczona jest masywnymi liściastymi drzewami, które szumią na wietrze. Dodatkowo wszędzie unosi się delikatny i kojący zapach letnich kwiatów. Taakat leży wśród kwiatów, Sajlu siedzi z wyprostowanymi nogami przy nim, a natomiast Kurai stoi za nimi oparty o drzewo. Ta cześć oddziału, kiedy zajęła dla siebie wygodne pozycje, to włączyła łączność. Pierwsze co usłyszeli, to panikę porucznika i generała, który z nim rozmawiał.
- Jesteśmy gotowi na rozmowę. - Wtrącił chłodno Kurai.
- A moi ludzie co z moimi ludźmi? - spytał Linkolion.
- Jest Nas tylko trójka… - odpowiedziała Sajlu.
- Udało nam się znaleźć Sajlu, Ursal oraz Orudi. - dodał Taakat.
- Dobrze, że chociaż tyle, a macie nieśmiertelniki? - spytał Linkolion.
- Nie. - odpowiedziała Sajlu.
- Tak. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Mamy siedem nieśmiertelników, znaleźliśmy je w wieży. - dodał Taakat.
- Właśnie jak wyglądała wieża w środku? - spytał generał.
- My mieliśmy takie wąskie przejścia i piętra na których były wyzwania. - odpowiedziała Sajlu.
- U Nas było podobnie… - dodał Taakat.
- My dotarliśmy na 7 piętro, tam zginęły obie osoby biorące w wyzwaniu i wieżą nie przepuściła Nas dalej. - dopowiedziała Sajlu.
- Rozumiem, a mój odział? - spytał Rudy.
- My dotarliśmy na 9 piętro, gdzie pokonaliśmy głównego bossa wieży. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Dowodowo po pokonaniu wieżą Nas wypuściła, i pozwoliła odnaleźć poprzedników. - dodał Taakat, a następnie szybko dodał: - A i wieża rozpadła się.
- Ciekawe … - powiedział Rudy.
- A jakie moje oddziały miały wyzwania? Na czym w ogóle to polegało? O co chodzi z wyzwaniami? W tej wieży były jakieś skarby? O co z nią chodziło? - nakręcił się Linkolion.
- Wieża Nas testowała i akurat nam dawała przeciwników i różne problemy do rozwiązania na każdym piętrze. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Skarbów nie stwierdziliśmy, jak wygrywaliśmy to co najwyższej dostawaliśmy nieśmiertelniki jak ktoś zginął na danym piętrze.
- U Nas było podobnie, każe piętro było odmiennym bardzo trudnym i krwawym wyzwaniem. Przed wejściem do każdej z komnat pojawiał się napis kto ma wejść, reszta mogła oglądać starcie na ekranie… - dodała Sajlu
- Opowiedz coś więcej. - wtrącił zaciekawiony Rudy.
- Tylko mów mocami, bo większości z Nas, Wasze imiona nic nie powiedzą. - dodał Taakat.
- Dobrze, to w pierwszej komnacie mieliśmy wielki szkielet, z którym walczyła ziemia i metal. W Drugiej wiatr i 2x ogień i Oni walczyli z takim dziwnym golemem. - powiedziała Sajlu, a następnie po chwili namysłu dodała: - Potem był taki dziwny yetti i walczył lód oraz psycho, Tu osoba walcząca psycho zginęła. Na czwartym piętrze mieliśmy do pokonania takiego wielkiego trującego węża i walczył ogień oraz wiatr. Niestety osoba władająca wiatrem została poważnie zatruta i zginęła w walce. Nie mieliśmy jak jej wyleczyć.
- Wieża nic od Was nie chciała? - spytał Taakat.
- Może i coś tam chciała, ale nie rozumieliśmy jej. Dawała napisy w bardzo niezrozumiałym języku i nawet pojedynczych słów ni rozumieliśmy. - odpowiedziała Sajlu.
- Czemu pytasz? - zapytał Rudy.
- U Nas wieża dała Nam szanse uratowania otrutego. - wtrącił chłodno Kurai.
- Dokładnie i podejrzewałem, że w ich przypadku było tak samo. - dodał Taakat.
- Rozumiem. - odpowiedział Rudy.
W tle cały czas słychać oddychanie przez papierową torebkę.
- No więc … mogę mówić dalej? - spytała Sajlu.
- Tak, tak kontynuuj. - powiedział generał, a następnie dodał: - Jakie moce jeszcze żyją?
- Hmm… chodzi o stan 4 piętra w wieży? To 4x ogień, lód, ziemia, metal i wiatr. - odpowiedziała żeneta.
- Dobrze, mów dalej. - powiedział generał.
- A tak, na 5 piętrze walczył 2x ogień i wiatr, tam zginął jeden ogień i wiatr, i ta walka była dziwna bo bili się między sobą. - kontynuowała Sajlu, a następnie dodała: - Na kolejnym pietrze walczył lód i metal i niestety metal zginął, a walka była z wielką małpą z talerzami. A na ostatnim piętrze dla Nas, walczył 2x ogień z dziwnym kamiennym stworem, oboje tam zginęli… tym samym wśród żywych został lód, ogień i ziemia, ale wieża nie chciała Nas ani puścić dalej ani ponowić starcia. I tak utonęliśmy tam…
- A widzieliście może mój oddział? - spytał Rudy.
- Nie, nie widzieliśmy … dopiero jak wieża zaczęła się walić to wpadli na Nas uciekając z wieży i zabrali Nas ze sobą. - odpowiedziała Sajlu.
- Jakim cudem moi ludzie gineli jak muchy, a ludzie generała nie? - spytał w końcu Linkolion.
- Poruczniku, wysłałem oddział do zadań specjalnych. - powiedział Rudy.
- Plus, mieliśmy szanse się dotrzeć trochę po drodze. - dodał Taakat.
- No tak, moje oddziały w sumie po raz pierwszy współpracowały ze sobą dopiero w wieży. A wieża będzie nam jeszcze zagrażać? - spytał Porucznik.
- Ta konkretna na pewno nie. Jak już mówiliśmy, wieża po pokonaniu przeciwnika na ostatnim piętrze rozpadła się w drobny mak. - odpowiedział chłodno Kurai.
W tym momencie oficerowie w oddali spostrzegli Rinę, która stała w cieniu drzew i wkrótce podeszła bliżej.
- A Ty tu czego? - spytała Sajlu.
- Kto tam przyszedł? - Zainteresował się Rudy.
- Rina. - odpowiedział chłodno Kurai, podchodząc do niej.
- To ktoś ważny? - spytał Linkolion.
- Medyk, pewnie przyszła zdać szybki wieczorny raport. - odpowiedział Taakat, pisząc wiadomość na komunikatorze.
- A tak, to wracając do sprawy wieży, jak bardzo krwawe te starcia były? - Linkolion.
- Bardzo krwawe, wieża nie oszczędzała Nas. - odpowiedziała Sajlu.
- Tak, zdecydowanie to było wyzwanie. - odpowiedział Taakat, jednocześnie odczytując wiadomość i podnosząc się.
- Zadania były identyczne? - spytał Rudy.
- Nie, nasze były inne. Niektóre tak jak słucham były podobne, ale było dużo różnic. - odpowiedział Taakat.
- Ej, czemu Kapitan poszedł? - spytała Sajlu.
- Ma coś do załatwienia w obozie, zaraz przyjdzie. - odpowiedział Taakat, robiący facepalm.
- Co!? Jak to tak? Dlaczego urwał się z raportu? - oburzył się Linkolion.
- Widać, coś ważnego. Mamy i tak 2 oficerów więc rozmowa może toczyć się dalej. - odpowiedział Rudy.
- No dobrze, ale nie powinien. - kontynuował Linkolion.
- To już moja ewentualna sprawa aby się z nim rozmówić. - odpowiedział Rudy.
- Co do wieży, to kiedy wykonywaliśmy co wieża chciała to ta „dbała o Nas”, co prawda dbała jak o „swoje zabawki” ale dbała. - wtrącił Taakat.
- To o Nas w ogóle nie dbała, albo nie rozumieliśmy, że próbuje dbać. Wiem, że pojawiała się masa dziwacznych napisów i to już od wejścia, których nie szło przeczytać. - dodała Sajlu.
- Wieża posługiwała się pismem w języku Bromano. - odpowiedział Taakat.
- Ma to sens skoro pochodziła z legend Bromano. - powiedział Rudy.

************

W obozie panuje czysty chaos, nie dość, że Ursal bije się Orudi, to jeszcze każdy kto próbuje wejsc między nich albo ich rozdzielić również obrywa. Przez to panuje tam bardzo napięta atmosfera i chaotyczna walka, w której praktycznie cały obóz nawala się z furrami, które dodatkowo jeszcze leją się między sobą. Przy namiotach i ognisku są rozstawione tarcze ochronne. Dodatkowo wszyscy krzyczą, przekrzykują się i nie uważając na nic a ni na nikogo. Po chwili do obozowiska wrócił Kurai, wraz z Riną.
- I tak to wygląda, i nie da się ich przekrzyczeć. - powiedziała pokornie, wystraszona Rina.
- Zatkaj uszy. - odpowiedział chłodno elektryczny neczanin, a następnie bardzo głośno gwizdnął na palcach. Ten przenikliwy gwizd skutecznie wszystkich zagłuszył jak i był bardzo nie przyjemny dla uszu. To spowodowało, że walczący szybko zaprzestali walki.
W ten Kurai twardym i pewnym krokiem szedł w kierunku zamieszania, jednocześnie nie znacznie się elektryzując. Jego aura jest tak silna i przerażająca, że neczański oddział kiedy tylko go spostrzegł to bez słowa schodził mu z drogi i zrobił mu ładne przejście do niedźwiedzia i wilka, którzy klęczeli obok siebie trzymając się za uszy.
- Kurwa! - warknął nagle Ursal.
Elektryczny neczanin podszedł do nich i twardym przenikliwym głosem powiedział:
- Koniec.
- Nie wtrącaj się. - powiedział Orudi.
W tym momencie Kurai poraził obydwu, swoją elektryczną mocą. Nawet Ursal władający ziemią mocno to odczuł. Dopiero po dłuższej chwili neczanin zaprzestał i kiedy wilki i niedźwiedź, zwijali się z bólu, to stanowczo i bardzo chłodno powtórzył:
- Powiedziałem KONIEC.
Sam ton jego głosu wywoływał przenikliwe i zimne ciarki na plecach,a co dopiero w połączeniu z tym co zaszło przed chwilą. W tym momencie jest On bardzo przerażąjący.
- Tak … tak jest. - wydukali Ursal i Orudi.
- Świetnie to teraz do łóżek i na warty, i ma być spokój. - kontynuował twardo Kurai.
- Tak jest … - odpowiedział zgodnie cały, chociaż większości łamał się głos.
- Typ mnie przeraża... - powiedział cicho Stevenen.
- Nie tylko Ciebie Ziom. - odpowiedział cicho Hachi.

************

Na polanie Taakat zasiada koło Sajlu. On pali papierosa, a ona trochę odsunęła się od niego. Oficerowie nadal rozmawiają z przełożonymi. Po chwili wrócił do nich kapitan, który podszedł prosto do Taakat i chłodno powiedział:
- Daj szluga.
Zaskoczony porucznik wyciągnął paczkę z kieszeni i poczęstował kolegę papierosem, łącznie z tym, że dał mu zapalniczkę. Elektryczny neczanin podpalił papierosa i zaciągnął się, oddał zapalniczkę i po chwili oparł się z powrotem o drzewo i dopiero włączył łączność.
- Kolejny co robi sobie z gęby popielniczkę. - powiedziała Sajlu.
- To akurat nie Twój interes. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Jestem ciekaw co tam się wyprawia? - spytał Linkolion.
- Nic, nic, zakładam, że wszystko jest ogarnięte. - odpowiedział Taakat.
- Nie mieliśmy rozmawiać o czymś innym? - spytał chłodno Kurai, po czym się zaciągnął.
- Domniemam, że wszystko pod kontrolą? - spytał Rudy.
- Tak. - odpowiedział chłodno Kurai wypuszczając dym.
- Czyli co jutro moi ludzie wracają do mnie a pańscy do pana, generale? - spytał Linkolion.
- Po tym co usłyszałem, to wole aby Pani Podporucznik nie miała oddziału pod sobą, zwłaszcza, że obaj panowie co przeżyli, tez są z innych oddziałów, i nie bardzo akceptują jej władzy, to może być ryzykowne. - odpowiedział Rudy, a następnie dodał: - Taakat chcesz ich odprowadzić?
- Ja ich odprowadzę, Taakat niech wróci z Naszymi. - wtrącił chłodno Kurai.
- W sumie tak będzie lepiej i to ułatwia sprawę, bo po Ciebie mogę wysłać tytana i nim wrócisz. - odpowiedział Rudy po chwili namysłu, a następnie dodał: -Taakat co Ty na to?
- Sir, jak kapitan tak woli to nie mam nic przeciwko. - odpowiedział Taakat.
- Świetnie to mamy ustalone. - odpowiedział Rudy.
- Będziemy oczekiwać, na kapitana i moich ludzi. - powiedział Linkolion.
- Czyli ja już nie dowodzę? - spytała Sajlu.
- Tak, podczas tej misji już nie. Macie tam Kapitana.- odpowiedział Linkolion.
- Rano przejdziemy na stały nasłuch? - spytał Taakat.
- Tak, oddział wracający do mnie do obozu będzie miał stały nasłuch aż do powrotu. - odpowiedział Linkolion.
- Mój rano do rozdzielenia się na bank, potem się zobaczy. - dodał Rudy.
- Tak jest. - odpowiedzieli zgodnie oficerowie.
- Na noc tez? - spytał Linkolion.
- Poruczniku, słuchanie chrapania albo zaspanych odgłosów przy nocnej warcie, to zbyteczne, według mnie. - odpowiedział Taakat.
- Zgadzam się, ale rano po porannym raporcie, tak koło 8:00 włączcie już stały nasłuch. - dodał Rudy.
- No niech będzie i tak, zgadzam się. - odpowiedział Linkolion.
- To możemy już iść? - spytał Taakat.
- Myślę, że tak. Poruczniku chcesz coś jeszcze od załogi? - spytał się Rudy.
- No mogą iść. - odpowiedział Linkolion.
- To dobranoc załoga słyszymy się rano. - odpowiedział Rudy.
- Dobranoc. - odpowiedziała Sajlu.
W tym momencie wszyscy ustawili łączność, na statusie możliwym do wywołania wrazie co, ale bez nasłuchu. Po chwili Sajlu wstała, otrzepała się i zaczęła iść w kierunku obozu.
- Trzeba na nią uważać. - powiedział cicho Taakat.
Kurai nic mu nie odpowiedział tylko ponownie się zaciągnął, a następnie bardzo powoli wypuścił dym.
- Pogadamy? - zaproponował Taakat.
- Idź z nią do obozu. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Ok, Chcesz kolejnego fajka?
- Nie …
- Jak coś to pisz. - odpowiedział Taakat, odchodząc.
Tym samy elektryczny neczanin pozostał sam ze sobą i palącym się papierosem.

EPIZOD 278

 

„Myślisz, że to koniec?”

Nastał ranek, jest trochę po 6:00, ale dzisiaj oddział ma pozwolone spać nawet do 8:00. Po luźniejszej nocy na naładowanie baterii i po bardzo intensywnych ostaniach dniach, mają w końcu odpoczynek. Na tyle na ile mogą sobie pozwolić na luźniejszy czas, będąc dalej w wieży. Issah, ubrany już w mundur, skończył już poranna wartę, ale siedzi przy oknisku i wstawił wodę kawę. Wkrótce z namiotu wyszedł lekko zaspany Taakat, ubrany jeszcze w swoją piżamę. Porucznik przeciągnął się, rozejrzał, podszedł do kompana i zapytał:
- Widziałeś Kapitana?
- Tam jest. - odpowiedział Issah, wręczając oficerowi kubek z świeżą i gorącą kawę, oraz pokazując palcem granice lasku.
Tam ich oczom ukazał się Kurai, robiący brzuszki jednocześnie wisząc do góry nogami na gałęzi jednego z wyższych drzew.
- Dawno wstał? - spytał Taakat, biorąc łyk kawy.
- Na koniec mojej warty, przyjął raport i poszedł tam. - odpowiedział Issah również trzymający kubek z kawą.
- Jak chcesz to idź spać, ja rzucę okiem na obóz.
- Wole wypić w ciszy kawę, za nim wstaną Ci najgłośniejsi.
- Szanuję.
- Mógłby medyk wstać, przydałoby się śniadanie.
- Ona ma imię. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Rina, jak wstanie to pewnie się tym zajmie, a Ty wytrzymasz do śniadania.
- Szacunek dla medyka, interesujące.
- Do osoby, i to akurat od początku i dobrze to wiesz, a i też Wam radzę, bo już nawet mi przeszkadza to Wasze „medykowanie”. - odpowiedział Taakat, biorąc drugi kubek kawy i odchodząc w kierunku kapitana.
- Tak jest. - odpowiedział Issah.
Po dłuższej chwili porucznik podszedł z do drugiego oficera, który dalej robi swoje. Obaj są spory kawałek i od obozu i od ogniska więc mogą swobodnie rozmawiać.
- Chcesz? - spytał Taakat, pokazując jeden kubek kawy.
- Wiesz, że jak chcesz pogadać … to możesz bez trunków? - odpowiedział chłodno Kurai, dalej robiąc swoje ćwiczenia.
- Tak jest wygodniej.
Na te słowa elektryczny neczanin dokończył swoją serię, zeskoczył z drzewa, podniósł biały ręcznik, położył go sobie na szyi i wycierając twarz, wziął kubek z kawą i spytał:
- To co chcesz?
- Mamy siedem nieśmiertelników, w tym dwa oficerskie … podejrzewam, że skoro zostało ich troje to nie przeszli dalej i teoretycznie powinniśmy ich spotkać albo tutaj, albo w poczekalni przy kolejnym wyzwaniu. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Chyba, że Nasza teoria, że jesteśmy w innym wymiarze wieży jest prawdziwa to ich nie spotkamy wcale.
- Jakaś szansa jest, że spotkamy ich dopiero jak ukończymy wieżę. - odpowiedział chłodno Kurai, opierając się o drzewo.
- Tak, tak może być skoro znajdujemy nieśmiertelniki i zakładając, że są żywi i, że za chwile nie znajdziemy ostatnich trzech nieśmiertelników.
- Taa …
- Zanim powiem to co mnie kusi, to Ty mi powiedz, długo jesteś z Riną? Bo zakładam, ze jesteście ze sobą.
- To nie powinno Cię w ogóle obchodzić, ale chyba wiem do czego to może zmierzać. - odpowiedział chłodno Kurai, a następnie po kolejnym łyku kawy dodał: - Skoro musisz wiedzieć. To tak jesteśmy i to będzie już około 4 lata, więc zeszliśmy się na długo przed wojną.
- Rozumiem, to to co chciałem powiedzieć jest bez sensu. - odpowiedział Taakat, a następnie trochę zmieszany dodał: - Widzisz chciałem powiedzieć, że jeśli się właśnie schodzicie to abyś sobie darował, bo zniszczysz Jej wojskową karierę i że jak się wszyscy się dowiedzą to każdy Jej sukces będzie odbierany „to dlatego, zdobyła faceta kapitana ” a nie dlatego, że coś potrafi.
- Zdaję sobie z tego sprawę, jednak nie mam zamiaru zrywać z Nią tylko dlatego.
- Jasna sprawa, nie to miałem na myśli. Sytuacja by zupełnie inaczej wyglądała, jakbyście dopiero teraz się schodzili, to lepiej by było poczekać na czas po wojnie.
- Taaa …
- Właśnie, co Jej powiedziałeś, że odwaliła taką zajebistą akcję?
- Że sobie poradzi.
- Tylko tyle?
- To jest tak … Każdy potrzebuje czegoś innego aby zamotywać do działania. Diuna potrzebuje czasem kopa w dupę, krótko zwięźle i twardo. Kiazu, potrzebuje rywala i to takiego który się rozwija aby miała ciągłe wyzwanie, Hachi i Otachi w dużej mierze potrzebują urozmaicenia. Na te trójkę działają też pociski po ambicji i wszelkiego rodzaju szpile. Natomiast Rinie trzeba czasem przypomnieć, że potrafi więcej niż się Jej zdaje i dać wiarę w siebie. Jednocześnie się doskonale uzupełniają, nawet jak tego nie widzą na co dzień - odpowiedział chłodno Kurai.
- Na tyle ile zdążyłem ich poznać, to ma to bardzo dużo sensu. Osobiście dość równo traktuje każdego. A tu różnorodne podejście, podoba mi się to. - odpowiedział Taakat, a po chwili dodał: - Że tak to ujmę „lata praktyki”?
- Taaa …
- To mówisz, że Rinie wystarczy dmuchnąć w skrzydła?
- Tak, tak to działa i wtedy jest wstanie zaskakiwać.
- No mega mnie zaskoczyła nawet zaimponowała mi tymi wilkami. Totalnie się tego nie spodziewałem, mniej by mnie zaskoczyło jakby to Kiazu odwaliła taki numer.
- Po Kiazu, spodziewa się niespodziewanego.
- Tak, to prawda.
- Też zauważyłeś, że kończą Nam się zapasy?
- Taaa, i to mimo dodatkowej wałówki.
- Długo już nie pociągniemy w wieży. Chociaż przyznaję, że zdobycie dodatkowego jedzenia zdecydowanie wydłużyło nam syte posiłki.
- Dobre gospodarowanie.
- Tak, gdyby nie ono, to już dawno skończyły by Nam się zapasy, w samej wieży jesteśmy już 4 dzień, bez kontaktu jak i bez możliwości zdobycia dodatkowych zasobów.
- Jeszcze nie wiadomo ile tu spędzimy.
- To stanowi problem.

************

Neczański obóz budzi się do życia. Jeszcze dogorywają na smoczej kanapie Diuna wraz z Kiazu. Siostry leżą z zamkniętymi oczami i zdecydowanie nie chce im się wstawać. Otachi uprawia swego rodzaju zapasy i siłowanie się Key’leanem. Hachi, Issah i Stevenen grają w karty siedząc na trawie, a Rina przygotowuje śniadanie.
- Oficerowie długo tak gadają? - zainteresował się Stevenen.
- Jakoś tak między 6 a 7 zaczęli. - odpowiedział Issah.
- Pewnie zaraz wrócą, zapachy śniadania ich ściągną. - dodał Hachi.
- Mnie bardziej interesuje o czym rozmawiają. - odpowiedział Stevenen.
- Ziom, jakby to miało być coś o czym mielibyśmy słyszeć to rozmawiali by tutaj. - odpowiedział Hachi.
- Wiem, wiem ale ja lubię wiedzieć. - odparł Stevenen.
- Makao. - powiedział Issah.
- No nie to się nie godzi! - powiedział Hachi, rzucając króla pik.
- Kurde … - odpowiedział Issah sprawdzając pierwszą kartę z kupki do dobierania, a następnie dobrał łącznie pięć kart.
Po tym dobieraniu znów nastała kolej Hachiego, który tym razem rzucił króla kierowego.
- Ożty … - powiedział Stevenen, a następnie podejrzał pierwszą kartę i powiedział: - No nie …
Następnie dobrał pięć kart.
- O Siostra, co tam? - powiedział nagle Hachi.
W tym momencie wszyscy spojrzeli na Kiazu, ubraną jedynie w czerwoną jedwabną koszulkę nocną. Jest ona z ładnie dopasowaną górą, na cienkich ramiączkach i sięga jej tylko do połowy uda.
- Skołuj mi czekoladę… - odpowiedziała zaspana Kiazu, a następnie udała się o łazienki.
- Oho … - odpowiedział Hachi.
- Co przegrywasz? - spytał Stevenen.
- Nie tym razem Panowie, Makao i po makale! - odpowiedział radośnie Hachi, rzucając 2 ostanie karty z ręki na stół. Następnie podniósł się, podziękował za grę i udał się do gotującej Riny. Po chwili położył jej głowę na ramieniu i powiedział:
- Rinkaaaa...
- W mojej torbie są jeszcze dwie duże czekolady, możesz jedną zgarnąć dla Kiazu.
- Jesteś najlepsza. - odpowiedział Hachi, po czym dam siostrze buziaka w policzek i poszedł do Jej torby.
- Po co to wszystko? - spytał Stevenen.
- Warto zaplusować nawet siostrze. - odpowiedział Hachi mrugając okiem.
- Niepotrzebne ceregiele. - odpowiedział Stevenen.
- E tam …. opłacalne … - odpowiedział Hachi, już przeszukując torbę siostry.
Minęło trochę czasu, ten kto miał się wykąpać to się wykąpał. Kiazu dostała czekoladę od brata. Neczańśki oddział zjadł również śniadanie, zebrał już obóz, naszykował się się do dalszej drogi i ruszył dalej podbijać wieżę. Tym samym idą przez doskonale znajomy już długi ciemny korytarz. Ten konkretny wydaje im się nawet dłuższy niż zazwyczaj. W końcu neczanie dotarli do pomieszczania. Tym razem jest tam niewielka smocza kanapa w zielonym kolorze, a reszta bez zmian.
- Dziwnie „skromnie” - powiedział Stevenen.
- Jakoś tak dziwnie. - dodała Diuna.
W tym momencie przed jednymi z drzwi pojawił się czerwony napis w jakimś mało zrozumiałym języku „Samian ” jednak po chwili zmienił się w napis z imionami „Diuna, Hachi, Issah, Key'leanem, Kiazu, Kurai, Otachi, Rina, Stevenen, Taakat”. Następnie znów pojawił się ten niezrozumiały napis. I tak obie wersje czerwonego napisu migały na przemienne.
- A to będzie ciekawe wyzwanie. - powiedział Taakat.
- Chyba domyślam się, co znaczy to całe „samian”. - powiedziała Diuna.
- Że finał? - odpowiedział Stevenen.
- Samian oznacza „Wszyscy”. - wtrącił chłodno Kurai.
- Byłem blisko. - odpowiedział Stevenen.
- Myślicie, że to już koniec? - Spytała Diuna.
- Jest na to szansa.- odpowiedział Taakat.
- Kurai … co z prezentem od Indi? - wtrąciła spokojnie Rina.
- Weźmiemy ze sobą. - odpowiedział chłodno Kurai.
- O co dostaliśmy od Indi? - spytała Kiazu.
- Zobaczysz Płomyczku, będzie Pani zadowolona. - wtrącił Taakat.
- Soczki. - odpowiedziała prawie jednocześnie Rina.
- Wziął bym wszystkie nasze rzeczy razem z Nami. - powiedział Kurai.
- To wydaje się dobry pomysł, a nasze plecaki i torby powinny to wytrzymać. - odpowiedział Taakat.
- A teraz czas tam wejść. - powiedział chłodno Kurai.
- O tak, jestem ciekaw tego starcia! - odpowiedział entuzjastycznie Taakat.

************

Neczański Generał zasiada przy swoim biurku i widać, że nie może się na niczym skupić. Co i rusz patrzy na stoper który wskazuje już 98 godzin. Tym samym niemczańskiemu oddziałowi zostało zaledwie 18 na wyjście z wieży. Nagle rozległo się pukanie do drzwi.
- Wejść. - powiedział stanowczo Rudy.
- Odzywali się? - spytał Amis wchodząc.
- O mam chętnego do rozmowy z porucznikiem Linkolion. - odpowiedział Rudy
- Nie dzięki.
- To nie była prośba.
- No weź, za głupie pytanie!?
- Tak.
- Przecież maja jeszcze kolo 30h no weź …
W tym momencie generał pokazał stoper i powiedział:
- Z matmą też widzę, że są problemy to jeszcze zrobisz za mnie musztrę 2 oddziałom.
- No bez jaj …
- Mało Ci?
- Nie nie jest ok, jestem super zadowolony. - odpowiedział Amis z udawaną radością i głosem wręcz ociekającym sarkazmem.
- Świetnie, to teraz możesz już iść.
- Tak jest … - odpowiedział ponuro i niechętnie Amis.
- A i przekaż temu śmieszkowi pod drzwiami, co bał się wejść, że ma randkę z porucznikami i 4 najbliższe odprawy.
- Tak jest! - powiedział entuzjastycznie Amis z lekko złośliwym uśmieszkiem i wychodząc z gabinetu.

************

Oddział trafił w końcu wielkiej komnaty, jest Ona zupełnie inna od poprzednich, na te chwilę mają przed sobą aż czterech zupełnie różnych przeciwników, stojących w różnych odległościach od siebie. Po lewo szkarłatną pięść. Duża masywna i wychodząca z jakieś nie znanej otchłani, w intensywnym szkarłatnym i przerażającym kolorze. Następnie jest blada postać bez twarzy, ubrana w strój mima. Jednocześnie otaczają go białe nici. Trochę dalej jest po prostu lustro, w pięknej ozdobnej złotej ramie, a jednocześnie odbijające jedynie ciemność. Na samym końcu, najbardziej po prawo, klęczy płacząca kobieta. Ma ona długi biały welon, oraz koronkową białą suknie ślubną.
- Dziwne miejsce. - skomentował Stevenen.
- Dobra zobaczmy co tu się wyrabia. - Odpowiedziała Kiazu, a następnie bez zawahania wystrzeliła ognistą kulę w stronę szkarłatnej pięści.
W ten lustro osłoniło ją od ataku i tym samym wchłonęło atak ognistej neczanki.
- A to ciekawe. - stwierdził Taakat.
- W tym momencie pięść gwałtownie uderzyła o ziemię i powstała dala uderzeniowa. Hachi i Issah postawili tarcze, ale obie nie dały rady ich powstrzymać. To spowodowało, że cały oddział bardzo gwałtownie poleciał do tyłu, a następnie uderzył o niewidzialną ścianę.
- Silne ustrojstwo. - stwierdził Taakat. Po chwili podniósł się i zostawił plecak pod ścianą, a następnie z złośliwym uśmieszkiem dodał: - To będzie ciekawy taniec.
- Też idę zatańczyć. - dodała entuzjastycznie Kiazu, również odkładają swoje rzeczy.
W tym momencie blady przeciwnik delikatnie się zatrząsł, a pole bitwy zmieniło się, teraz teren przypomina komnatę jakiegoś mrocznego zamku, o ciemnych masywnych kamiennych szarych cegłach. Wysokie okna przez które nie wpada blask, a jedynie mrok, chociaż w cały pomieszczeniu wydaje się być stosunkowo jasno. Neczanom takie natężenie światła w ogóle nie przeszkadza w dość dobrym widzeniu.
- Robi się coraz ciekawiej. - powiedział Otachi.
- Pokuszę się o stwierdzenie, że ten po lewo to siła, potem mamy nie wiem manipulacje albo kontrolę, potem jakąś obronę a na końcu, rozpacz czy też jakiś żal. - wtrąciła Diuna.
- Ciekawe co robi ta ostatnia poza płaczem? - zapytał Stevenen.
- Pewnie się przekonamy. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Ej… Kap … Kurai, co Ty na to, że ja i Płomyczek zajmiemy się tą pięścią.
- Ja jestem za! - wtrąciła entuzjastycznie Kiazu.
- Może być, dodatkowo Hachi, Issah, Stevenen oraz Otachi, postarajcie chronić innych przed atakami pięści i pozostałych. - odpowiedział chłodno Kurai.
- No to dzisiaj tankujemy. - odpowiedział Hachi delikatnie się rozciągając.
- Tak jest. - odparli w końcu wszyscy.
- To ja mam wolne… - stwierdziła ochoczo Diuna.
- Ty, Key’leanem i ja idziemy porozmawiać z „mimem”. - odpowiedział chłodno Kurai, a następnie dodał: - Aha i postarajcie się uważać na lustro i ta babkę.
- Tak jest. - odpowiedzieli w miarę zgodnie wszyscy.
- Rina, dbaj o Nas. - kontynuował chłodno Kurai.
- Jak sobie życzysz. - odpowiedziała Rina, jednak zerkając na kobietę w bieli.
- No to jedziemy z tym tańcem! - wtrącił Taakat, przywołując swoja wspaniała broń żywiołu. Piękny nadziak, z jednej strony ma on głowicę od buzdygana, a z drugiej strony ma ostry zakrzywiony kolec. Jest On bardzo długim ostrzem, które na swój sposób przypomina swym wyglądem mocny ptasi dziób.
- Lubię ten Twój Nadziak. - powiedziała Kiazu.
- Nie tylko tego Obuszka lubisz. - odpowiedział Taakat.
- O tak. - odpowiedziała Kiazu, jednocześnie przywołując swoją ognistą halabardę o dwóch ostrzach. Trzonek jak i górna nie naostrzona część toporów jest kryształowa, a same ostrza są złote. Jej broń zdecydowanie oświetla mroczne pomieszczenie i nadaje mu wspaniałego blasku.
- Proszę państwa, zaczynamy z grubej rury. - powiedział Key’leanem, stając w lekkim rozkroku i szykując się do stworzenia swojej strzały.

************

Amis stoi oparty o okno jednego z pomieszczeń i rozmawia przez łączność i zdecydowanie mu się to nie podoba. Przewraca oczami, robi facepalm jak i jest mocno zrezygnowany.
- Trzeba ich ewakuować i to natychmiast. - odezwał się roztrzęsiony głos w łączności.
- Poruczniku, mają jeszcze 20ścia godzin. - odpowiedział Amis.
- Oni już powinni wyjść! Tam musiało się coś stać! - odpowiedział Linkolion.
- Spokojnie …
- Ale Kapitanie, tam trzeba wysłać kolejny oddział!
- Nie, nie trzeba ….
- Ale Kapitanie! Gdzie jest generał, muszę z nim natychmiast rozmawiać!
- Generał, jest bardzo zajęty innymi ważnymi sprawami, dlatego rozmawiasz ze mną.
W tle rozmowy cały czas słychać różne głośne dźwięki, przypominające uderzenia, czy klaskanie. W tym samym pomieszczeniu przebywał Rudy, jest on ubrany w swój strój do ćwiczeń, przy okazji jest już mocno spocony, i naparza z dużą siłą w worek treningowy. Bije go pięściami, ale potrafi też czasem go kopnąć. Generał momentami uśmiecha się pod nosem kiedy tylko łapie kontakt wzrokowy z kapitanem, który ewidentnie ma już dosyć tej rozmowy.
- Nie ma ważniejszej sprawy niż rozmowa ze mną! I ludzie w wieży.
- Uwierz, mi, że są sprawy równie ważne aby nie powiedzieć, że ważniejsze.
- To powinien być priorytet.
- I jest, tak jak i parę innych spraw.
- Kapitanie Amis, serio tam wydarzyło się coś bardzo złego!
- Jeśli nawet to mają jeszcze czas aby wyjść. Nie znamy tej wieży.
- No właśnie! Trzeba ich ratować.
- Linkolion, posłuchaj ta wieża to swego rodzaju loch z Bromano, pewnie sporo się tam dzieje, ale 120 godzin jakie dostali to według Nas to prawdopodobnie wystarczający czas na wyjście. Jeśli nie wyjdą o czasie to dopiero zaczniemy działać.
- Oni już powinny wyjść.
- Mają jeszcze czas …
- Trzeba ich ratować!

************

Nagle Kiazu odbiegła od przeciwnika i razem z Taakat zaczęli biegać zygzakiem, że raz jedno przodowało raz drugie. W tym momencie Szkarłatna pięść z impetem uderzyła o ziemie. Hachi, Otachi oraz Issah postawili wspólna tarczę z trzech energii. To skutecznie powstrzymało atak. Tymczasem Kiazu, z impetem wyskoczyła w górę, zrobiła popisowy obrót w powietrzu i kiedy już miała zaatakować szkarłatną pięść swoją ognistą halabardą to tuż przed pięścią pojawiło się lustro. Ognista neczanka tylko uśmiechnęła się pod nosem i wylądowała na nogach tuż przed lustrem, jednocześnie powstrzymując się od ataku. W tym samym czasie zza niej wyskoczył Kurai który zaczął okładać lustro swoją elektryczną kataną. Atakował zarówno ostrzem jak i wyładowaniami elektrycznymi. Bardzo szybkie i intensywne ataki spowodowały, że lustro musiało się odsunąć od pięści i martwić się o własne przeżycie. Jednocześnie odbijając każdy elektryczny atak. Lecz dzięki temu Kiazu mogła zaatakować pięść. Przesunęła się delikatnie na nogach i z impetem uderzyła przeciwnika. Ten atak zostawił wyraźny ślad na pięści. W międzyczasie Taakat swoim ostrzem nadziaka wyprowadził atak z drugiej strony i również bardzo mocno zranił przeciwnika.
Jednocześnie Key’leanem, Stevenen oraz Diuna zajmują się z dziwnym mimem. Jest on bardzo giętki, a po każdym ataku na niego zmienia się otoczenie całej komnaty. Diuna próbuje go uderzyć swoim wspaniały buzdyganem. Za to ognisty neczanin z daleka próbuje ustrzelić skurkowańca, ze swoich ognistych strzał. Tym czasem Stevenen stara się ich bronić aby na przykład nagle nie spadli w przepaść, albo coś ich nagle nie staranowało w tym chaotycznym starciu.
Starcia momentami się przenikają, co sprawia, że lustro ucieka i znów zaczyna bronić i przeszkadzać w atakowaniu szkarłatnej pięści. Płacząca panna młoda szybko też uleczyła swoich sojuszników, a mim po raz kolejny zmienił otoczenie. Tym samym obecnie stają nad kanionem z paroma wąskimi przejściami. Głęboka przepaść nie zachęca do testowania tego jak bardzo głęboko tam jest. Neczanie wzięli oddech i ruszyli do kolejnego ataku. Grupa od walki z szkarłatną pięścią chciała powtórzyć atak który był skuteczny, jednak tym razem lustro zareagowało zupełnie inaczej i kiedy Kurai wyskoczył, to lustro zrobiło piruet i jednoczenie odbiło atak zarówno ognistej neczanki jak i elektrycznego neczanina i nie dało nikomu zbliżyć się do swojego sojusznika. Tym samym zmasowany atak został odparty, a otoczenie ponownie zaczęło się zmieniać.

************

Do rady dotarły wieści, że przeciwnicy planują jakieś zmasowane działanie w obrębie rowu. Wszyscy zasiedli w pałacu, za zamkniętymi drzwiami i rozmawiają na ten temat.
- To jakaś ściema, chcą osłabić naszą czujność. - powiedziała z pogardą królowa Sansha.
- My sądzimy, że robią za mało szumu aby to była zwykła pułapka i sądzimy, że warto się przygotować zarówno na pułapkę jak i na konsekwencje.- odpowiedział Król Ashga.
- W sumie, stanowczo za mało o tym słychać. Jakby to miałaby być pułapka, to robili by rozgłos aby zapewnić sobie, że w nią wpadniemy. - dodał Volaure.
- Ta, bo Ty się znasz. - odpowiedziała Sansha.
- Szanowna Królowo, jakby to było klasyczne odwrócenie uwagi od czegoś większego to by o tym było bardzo głośno, a tutaj jest wręcz przeciwnie. Słyszymy bardzo dużo o innych działaniach w między czasie, które zdecydowanie mają odwrócić nasze oczy od tego gromadzenia się wojsk przy rowie i przyćmić Nam ocenę sytuacji. - odpowiedział Volaure, a następnie dodał: - Jeśli poszli by w klasyczne metody manipulacji, to akurat robiliby wszystko abyśmy się dowiedzieli o ich działaniach przy rowie, a nie ukrywali je.
- Ta, ta tylko, że one w ogóle nie są nawet pewne. - odpowiedziała Sansha, a po chwili dodała: - Nie dość, że to na bank jest pułapka to jeszcze nie wiemy jak bardzo kłamliwe informacje do Nas dochodzą. Osobiście zlekceważyłabym temat rowu, nie warto poświęcać mu czasu.

************

Starcie w wieży dalej trwa. Okazuje się, że szkarłatna pięść bije bardzo mocno. Lustro nie dość, że pochłania ataki z mocy to jeszcze, szybko nauczyło się podstawowych taktyk i nie dało się dwa razy zrobić na ten sam numer. Dodatkowo odkryli ze płacząca dziewczyna w białej sukni leczy ich wszystkich. Tym razem neczanie walczą w w jakieś jaskini o dość śliskich ścianach i podłodze. Neczanie są w pewnej odległości od siebie, ale są jednocześnie na tyle blisko, że mogą rozmawiać.
- Wymagający przeciwnik. - powiedział Stevenen.
- Takich lubię najbardziej. - dodała Kiazu z nutką ekscytacji w głosie.
- Ładnie współpracują ze sobą. - dopowiedział Taakat.
- Co wiemy? - zapytał chłodno Kurai.
- Ziom, trzeba co najmniej 3 tarcz aby obronić Nas przed pięścią. - powiedział Hachi.
- Laska w bieli leczy i wydaje się być nie wrażliwa na ataki. - dodał Taakat.
- Wydaje mi się, że mój atak powietrza zrobił jej coś kiedy ona leczyła. - dopowiedział Otachi.
- To lustro mnie wkurza, pochłania każdy atak. - dodała Kiazu.
- Wydaje mi się, że lustro się „uczy” – powiedziała Diuna.
- Tak, może coś w tym jest. - odpowiedział Hachi.
- No i jeszcze jest ten dziwny typ bez twarzy, który co i rusz zmienia otoczenie. - dodał Stevenen.
- No to wiemy, całkiem dużo, z mojej strony dodam jeszcze, że moje ostrze, zadrapało lustro, więc fizycznych ataków nie odbija. - wtrącił chłodno Kurai.
- Taktyka z wcześniej się powiedzmy sprawdza, tylko skubane lustro się uczy i trzeba uważać aby nie zrobić dwa razy tego samego. - odpowiedział Taakat.
- Jeśli chociaż trochę to działa jak moja kostka, to mamy przesrane. - powiedziała Diuna.
- Sis, ta Twoja psychokostka co ma poziomy? - zapytał Otachi.
- Dokładnie ta. - odpowiedziała Diuna.
- Trzeba ich jakoś ubić. - powiedział Taakat, a następnie dodał: - Na tą pięść, wydaje mi się, że działają bardzo brutalne ataki, brutalność za brutalność.
- Spróbujmy trzymać ich z dala od siebie i dalej robić swoje. - powiedział chłodno Kurai.
- Rozdzielenie ich może w sumie fajnie zadziałać. - dodał Taakat.
W tym momencie neczanie ruszyli do dalszej walki z dziwnymi przeciwnikami. Kiazu i Taakat, zajęli się pięścią, Diuna i Key’leanem zajęli się mimem, Kurai i jego elektryczne ostrze zajęli się lustrem, natomiast Hachi, Otachi, Stevenen oraz Issah stawiają tarczę i miarę przyjmują ciosy na siebie, zwłaszcza ciosy szkarłatnej pieści. Na polu bitwy panuje swego rodzaju chaos, i to zadanie wieży zdecydowanie jest mocnym wyzwaniem.

************

Kiedy wszyscy walczą na stosunkowo mrocznej łące, która momentami pięknie staje w płomieniach, to wodna neczanka ukradkiem zakradła się do płaczącej kobiety w bieli. Klęczy Ona z dala od epicentrum walki i czasem z łzami w oczach leczy swoich sojuszników.
- Em… w porządku? - spytała nagle Rina, ostrożnie zbliżając się do zalanej łzami dziewczyny.
Ta jednak nic nie odpowiedziała ale pozwoliła do siebie podejść. Tym sposobem wodna neczanka po dłuższej chwili usiadła koło niej, a po dłuższym czasie przenikliwej ciszy, przerywanej jedynie szlochaniem, neczanka objęła przeciwniczkę i mocno ją przytuliła. Duże puste oczy, wypłonione czarną otchłanią wręcz zamarły, a dziewczyna w bieli przestała na głos szlochać. Jedynie łzy spływają Jej po policzkach. Dziewczyny przez dłuższą chwilę były mocno w tulone w siebie. Nie było ani czuć ani słychać bicia serca panny młodej, ale czuć aurę, że się uspokoiła.

************

Wymagająca walka z czterema elementami ciągnie się dalej. Neczanie po raz kolejny stoją w sporej odległości od swoich przeciwników. Są już delikatnie zmęczeni, a to zdecydowanie jeszcze nie koniec ich starcia. Szkarłatna ręka, Lustro, Panna Młoda oraz mim, są mocno poobijane i również można powiedzieć, że są zmęczeni. Dzięki Rinie zapłakana panna młoda przez długo nie leczyła swoich sojuszników, a teraz ma takie zaległości w leczeniu, że nie jest już wstanie tego ogarnąć. To dało światełko w tunelu i nadzieję na wygraną.
- Dużo czasu nam zostało, za nim wyślą ratunek? - spytała Diuna.
- Wyrobimy się, teraz to już wygramy z palcem w nosie. - powiedział pewnie Stevenen.
Nagle wszystkie elementy uniosły się w górę, zaświeciły się jasnym światłem, po czym stały się jednością. Teraz przeciwnikiem Neczan stał się wysoki czteroręki humanoidalny stwór. W koło niego unoszą się jakby czarne eteryczne macki, wypływające wręcz z długiej czarnej szaty. Można mieć wrażenie, że jego szata tworzy jedna całość z mackami. Ma on smukła, bladą, wręcz szarawą twarz, zakończoną delikatną, krótką biała brodą. Dodatkowo ma długie, sięgające mu mniej więcej do łopatek, białe włosy. Dodatkowo ma złotą koronę zakończoną ostrzami jak i przenikliwe, groźne czerwone oczy. Całości jego mrocznego i straszliwego wyglądu dopełnia szkarłatny miecz trzymany w jednej z prawych rąk, oraz kula błękitnobiałej energii, kumulująca się w jednej z jego lewych rąk. Jednocześnie cała arena jest pokryta, intensywnie zielonym piaskiem i wydaje się nie mieć teraz granic, a jednocześnie panuje mniej przygnębiająca szarówka, oraz intensywny półmrok.
- Mówiłeś coś Ziom? - spytał Hachi.
- Ja? Nic nie mówiłem. - odpowiedział Stevenen.
- To co wyciągamy co mamy najlepsze i walimy na jedną kartę? - spytała Kiazu, mocniej ściskając rękojeść swojej halabardy.
- Jeśli to nie wypali, to będziemy już totalnie bez mocy. - powiedział Stevenen.
- To nas pogrąży - dodała Diuna.
- Noooo, zwłaszcza że już nie mamy pełni mocy i ten atak to będzie desperacka resztka krzycząca o wygraną. - powiedział Stevenen
W międzyczasie oficerowie wymienili między sobą szybkie i porozumiewawcze spojrzenie. I po chwili Taakat powiedział:
- Są inne pomysły? Nie? To robimy tak jak powiedziała Kiazu. - powiedział porucznik.
- Oszalałeś!? - krzyknęli Stevenen i Key’leanem.
- Nie… i czas zatańczyć. - odpowiedział Taakat, a następnie przywołał swojego ognistego węża i ruszył do ataku.
- No! To ja rozumiem! - powiedziała Kiazu, intensywnie podpalając swoją broń i również z impetem ruszając do ataku.
Reszta oddziału w dużej mierze, mniej lub bardziej chętnie również ruszyła do walki.
- Kurai…. - zaczęła Diuna zostając lekko z tyłu.
Kiedy elektryczny neczanin zatrzymał się i odwrócił się w jej stronę, to ta kontynuowała:
- Ja znam ten piasek, był we śnie …
- Weź Rinę i zróbcie użytek z znaków ochronnych, które dostaliśmy. - odpowiedział chłodno Kurai.
- No na pewno …. I gdzie to chcesz? W połowie pola bitwy? Czy może na czole tego tam z mackami? - spytała z nutą pretensji w głosie Diuna.
- Może w okolicy naszych plecaków? - wtrąciła Rina.
- Nasze rzeczy akurat nie ucierpią … - odpowiedziała Diuna.
- To dobre miejsce na obronę. - powiedział chłodno i stanowczo Kurai, a następnie ruszył do ataku.
- Eh … Świetnie … -powiedziała Diuna.
- Chodź Diunka, ogarnijmy to. - wtrąciła spokojnie Rina.
- Dobra, w sumie to lepsze niż walka. - odpowiedziała Diuna.
- Swoją drogą … wypominałaś, że to było w Twoim śnie?
- Jeśli masz na myśli potwora to nie, ale ten zielony piasek i znaki ochronne już tak.
- Rozumiem …
- Przed wejściem do wierzy miałam jeden z tych snów, i praktycznie spełnił się w 100% - odpowiedziała Diuna wzruszając ramionami, a następnie dodała: - Aha, te symbole narysuj grubą linią i popraw ją kilka razy.
- Dobrze …
Następnie obie udały się bliżej plecaków i toreb po czym wzięły się do wykonania zadania. Obie zaczęły dłońmi kreślić znaki ochronne, które szczegółowo przerysowują, ze swoich telefonów.

************

Tym czasem walka z jednym przeciwnikiem, podczas dużego zmęczenia, wcale nie okazuje się łatwiejsza niż z czterema. Przeciwnik atakuje mieczem, jak mackami, które mimo eterycznej formy, to również potrafi coś nimi chwytać czy odrzucić. Jednocześnie broni się magią i energetycznymi tarczami. Neczanie ostatkiem sił przeprowadzają atak. Kiazu zaatakowała go swoją halabardą robiąc przy tym kilka szybkich cięć. A Taakat napuścił na przeciwnika swojego wodnego węża. W tym momencie oczy mackowego króla zaświeciły się, na niebieski, a wszystko to co zrobił Porucznik i ognista neczanka cofnęło się. Oboje bardzo szybko, ruszali się do tyłu jednocześnie sprawiać wrażenie poszarpanego glicza. Reszta obecnych widziała, jakby efekt przewijanej do tyłu kasety.
- Co do wafla! - krzyknęła zdezorientowana Kiazu, uderzając w ziemie i stojąc w miejscu gdzie zaczęła całą sekwensie ataków
- Kurde. - dodał Taakat, kiedy jego wodny wąż praktycznie zaatakował niego, w miejscu gdzie zaczął atak, a następnie dodał: - Ej co się odwaliło?
- Ziom cofnęło Was. - krzyknął Otachi.
- Widzieliśmy przewijanie kasety. - dodał Stevenen.
- To My mamy urwane kilka ostatnich sekund. - powiedziała Kiazu.
- No! Atakowaliśmy i nagle znaleźliśmy się gdzie indziej atakując dalej. - dodał Taakat.
- Cofa jakieś 30s akcji, ale chyba tylko w pobliżu. - dodał Kurai, trzymający się z tyłu.
- Zajebiście, ciekawe czy cofnie Nas wszystkich? - Zaciekawił się Taakat.
- Jest tylko jeden sposób, aby to sprawdzić. - odpowiedziała Kiazu ruszając do ataku.
W tym momencie Taakat, Kiazu, Key’leanem, Stevenen oraz Hachi ruszyli do zmasowanego ataku. Nagle oczy przeciwnika zabłysnęły na czerwono, co nie spowodowało cofnięcia ataku.
- Ha mamy szanse! - Krzyknęła Kiazu, zamachując się swoją ognistą halabardą i krzyżując ostrze z mieczem przeciwnika. Następnie ognista neczanka wyprowadziła parę szybkich ciosów, które zostały sparowane. Metaliczny dźwięk ostrzy roznosił się po całym pomieszczeniu. Po chwili Kiazu efektownie odskoczyła od przeciwnika i odwracając się do reszty powiedziała:
- Ej! Czemu nie atakujecie?
W tym momencie zobaczyła, że Taakat jest przygnieciony, przez wielki ziemnokamienny głaz, i z każdą chwilą i próbą ruszenia się przygniata go coraz więcej kamieni, a jego wodny wąż znikł. Key’leanem dosłownie wymiotuje płynnym metalem, co wygląda bardzo dziwnie. Stevenen, przywołuje bardzo nie stabilne i malutkie wodne bicze, które nie są wstanie się utrzymać. Natomiast Hachi, tarza się po ziemi i próbuje nie płonąć. Kiazu szybko podbiegła do brata i powiedziała:
- Hachi posłuchaj mnie … Nie walcz z nim…
- ALE JA PŁONĘ! - Krzyknął Hachi.
- On Cię nie spala!
Kiazu wzięła głęboki oddech i otoczyła go swoimi płomieniami, dusząc tym samym płomienie które go otaczały. A następnie z dużą siłą spoliczkowała brata, tym samym wytrąciła go z ataku paniki i powiedziała:
- To mój płomień, wiesz, że nie parzy jak ochrania?
- No .. NO tak … - odpowiedział Hachi siadając.
- Nie wiem co tu się odwaliło i skąd masz ogień, ale z ogniem trzeba spontanicznie i szalenie. Baw się nim. - kontynuowała lekko spanikowana Kiazu.
- To da się zrobić. - odpowiedział Hachi, podnosząc się.
- No to zatańczymy? - spytała Kiaziu.
- Pewnie! - odpowiedział Hachi.
Na te słowa ognista neczanka zniwelowała swój ogień. Ziemny neczanin przestał płonąć na dobre. W tym samym czasie Zaatakowała ich jedna z macek, Hachi zdołał postawić pokraczną ognistą tarczę, która wystarczyła, aby zatrzymać ją na tyle aby można było odskoczyć.
- Od kiedy Ty taka uczynna? - spytał Stevenen koło którego wylądowali odskakujący sojusznicy.
- Mówiłem Ziom, że czekolada się opłaci. - powiedział Hachi, stawiając kolejną pokraczną tarczę i gdzieniegdzie płonąc.
- Tak było. - dodała entuzjastycznie Kiazu podpalając się.

************

- Co tam się odwaliło? - zapytał Otachi, stojący z dala od przeciwnika i pola walki.
- Wymieszał im moce, Taakat dostał ziemie, Key’leanem metal, Kiazu ogień, Stevenen wodę i Hachi ogień. - odpowiedział chłodno Kurai, obserwując pole bitwy.
- To dla tego Kiazu nie odczuła ataku …
- Taa …
- Zajebiście, oba te ataki będą problemem.
- Na te chwilę wydaje się, że są krótko dystansowe.
- Tyle naszego szczęścia Ziom.

************

Po kolejnych kilku cofaniach czasu i zamianach mocy, neczanie są już bardzo mocno zmęczeni. Plus taki, że każdy obecnie ma swoją moc. Cały oddział dysząc siedzi, lub stoi w sporym półokręgu narysowanym, z znaków ochronnych. Powstała bariera nie pozwala się eterycznym mackom do nich dostać, ale stanowczo długo już nie wytrzyma.
- To co teraz? - Spytała Diuna.
- Zostało nam z 15 h a będą wysyłać pomoc, jeśli przetrwamy to jesteśmy uratowani. - powiedział Stevenen.
- Ziom, nie pocieszasz … - powiedział Otachi.
- Rina, to już czas. - wtrącił chłodno Kurai.
- Czas na co? - zaciekawili się wszyscy.
- Na prezent od Indi. - powiedział Taakat, uśmiechać się pod nosem, po czym dodał: - Jestem zajebiście ciekaw jak działają.
W tym czasie Rina wyjęła z torby kolorowe nie duże fiolki i rozdała je wszystkim. Kiazu i Key’leanem dostali czerwone, Stevenen dostał szarą, Otachi biała, Taakat niebieską, Issah cyjanową, Diuna fioletową, Hachi brązową, Kurai żółtą. Na koniec dla Riny również została niebieska fiolka.
- Co to? - spytała Diuna.
- Szoty energetyczne, dobrze Nam zrobią. - odpowiedziała pokornie Rina.
- To czemu mówicie Nam o nich dopiero teraz!? - spytał z pretensją Stevenen.
- Trzymaliśmy je na specjalną okazję, a nie aby zostały wypite wcześniej. - odpowiedział Taakat.
- Nie ma czasu na gadanie, czas je wypić i kończymy tę zabawę. - wtrącił chłodno Kurai.
- TAK JEST! - odpowiedzieli zgodnie neczanie.
- To do zdrówko! - krzyknął entuzjastycznie Hachi.
- Do dna! - dodał radośnie Otachi.
Następnie wszyscy odkręcili swoje fiolki i duszkiem wypili ich zawartość do cna. Nagle ich serca zaczęły szybciej bić i upuścili puste szklane fiolki. Nowa energia szybko wręcz rozeszła się po ich ciele, pozostawiając delikatnie świetlistą aurę. Kiazu pierwszej zabłysnęły oczy, a Taakat powiedział:
- Dajesz Płomyczku, czas pokazać na co Nas stać!
- Jasna sprawa! - odpowiedziała zdeterminowana Kiazu, podnosząc się z ziemi i jednocześnie cała się podpalając.
Po chwili oczy pozostałych również rozbłysnęły i stali się gotowi na kolejną rundę. Cały oddział przepełniony energią wstał i ruszył do boju. Kiazu przywołała swoją halabardę, Hachi kamienny miecz, Otachi swoje dwa sejmitary, Diuna buzdygan, Taakat nadziak, Rina Guan-dao oraz Kurai katanę. Natomiast Key’leanem, zaczął strzelać swoimi ognistymi strzałami, a Stevenen i Issah ruszyli do walki tylko ze swoimi mocami. Dodatkowo Taakat, przywołał swojego wielkiego wodnego węża, a Rina wywołała delikatną warstwę wody oraz swoje dwa wodne wilki. Każde z nich ma delikatną złotą poświatę i nieznacznie świecące oczy. W takim zestawieniu wszyscy z impetem ruszyli do ataku, na mackowego przeciwnika.