EPIZOD 274

 

„Odpoczynek i niewalaszka”

Cały neczański oddział, przeszedł przez ciemny korytarz i znów znaleźli się w komnacie, w której mogą przespać się, odpocząć i zregenerować. Tym samym znów trafili na pozornie otwartą przestrzeń z źródłem wody, nie wielkim lasem i smoczą kanapą pod jedną z nie widzialnych ścian na wprost wejścia. Tym razem to kanapa ponownie jest białym smokiem. Różnica jest taka, że koło niej, a właściwie to przed nią, leży jeszcze gruby materac. Jest on sporo niższy od kanapy i ładnie się za nią w całości chowa. A tak to tak jak poprzednio widać też drzwi z napisem WC oraz drugie z napisem „Bagni ”, a sama barwa oświetlenia jest taka mroczniejszą wieczorną szarówką.
- Materac? - Zdziwiły się Kiazu i Diuna.
- Mnie bardziej dziwi, że za darmo. - powiedział Hachi.
- Issah połóż go proszę tam na materacu. - poprosiła delikatnym głosem Rina.
- Dobra. - odpowiedział gburowatym tonem Issah, a następnie położył tam nieprzytomnego kompana, którego do tej pory niósł.
- Przydałoby się go przebrać w coś suchego. - powiedziała Rina.
- Issah, przebież go, a reszta w tym czasie niech rozstawi obóz. - powiedział twardo Kurai.
- Tak jest! - odparli zgodnie praktycznie wszyscy, po czym każdy ruszył do swoich zajęć.

************

Neczański obóz jest już rozstawiony, przebrany Key'leanem lezy na materacu nieopodal smoczej kanapy. Jest już po kolacji, więc neczanie rozmawiają, wszyscy obecni albo siedzą czy to stają przy ciepłym i kojącym ognisku. Po chwili Rina stojąca obok elektrycznego neczanina, delikatnie złapała Go za prawą dłoń, a kiedy ten na nią spojrzał to patrząc mu głęboko w oczy spytała:
- Chciałbyś abym Cię uleczyła?
Kurai nic jej nie odpowiedział, ale dał się zaprowadzić na smoczą kanapę, gdzie wkrótce oboje usiedli na brzegu. Następnie elektryczny neczanin zdjął swoją koszulę od munduru i położył ją obok siebie. Dzięki temu rana po zewnętrznej stronie jego prawej ręki jest doskonale widoczna. To zadrapanie jest od nadgarstka aż do bicepsa i ma jeden znacznie głębszy fragment w miarę pośrodku. A tak to dość powierzchowna rana.
- Nie wygląda to aż tak źle. - powiedziała spokojnie Rina, delikatnie lecząc ranę od okolic nadgarstka i idąc powoli w górę. A po chwili spytała:
- Jak się czujesz?
- W porządku, lepiej niż można się spodziewać. – odpowiedział Kurai.
- To bardzo dobrze … Kurai … czy możemy porozmawiać o tym wyzwaniu wieży?
- Nie dzisiaj. - odpowiedział chłodno Kurai, a następnie delikatnie pocałował ukochaną w usta, po czym dodał: - Porozmawiamy o tym na osobności podczas kolejnego nocnego odpoczynku.
- Dobrze… - odpowiedziała pokornie Rina, dalej lecząc, a po chwili spytała: - A miałbyś ochotę na masaż?
- Zastanowię się. - odpowiedział Kurai.
W tym momencie do strefy leczącej podszedł Otachi oraz Taakat, którzy usiedli sobie na ziemi na wprost Riny i Kurai’a. Zrobili to po to aby nie zabierać mocy leczącej kanapy i leczenie kapitana przebiegło szybciej.
- Długo jeszcze Key'leanem będzie w takim stanie? - spytał Taakat.
- Po moim ataku powinien się obudzić w przeciągu paru godzin. - powiedział chłodno Kurai.
- Myślę, że przez stres może spać nawet w miarę do rana. - dodała Rina.
- Rozumiem. A Ty Kap … Kurai jak się czujesz? - spytał Taakat.
- Jak widać. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Serio to…
- Rinka, a jak Ty się czujesz? - wtrącił chłodno Kurai, zmieniając temat i nie dając dokończyć zdania Taakat.
- Jeszcze jestem trochę zmęczona, ale dobrze. - odpowiedziała Rina.
- Właśnie Sis, jaką cenę zażyczyła sobie wieża za antidotum? - zapytał Otachi.
- Em … nic wielkiego … - odpowiedziała speszona Rina, delikatnie chowając twarz.
- Energię. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Też tak myślę, na ciele ma liczne ślady po wysysaniu energii przez maszynę. - dodał Taakat.
- Tak, energię. - odpowiedziała Rina.
- O kurcze, dużo energii chciała? - kontynuował Otachi.
- 85 % …. - odpowiedziała wodna neczanka.
- To sporo, i tłumaczy czemu wyszłaś blada. To już lepiej było odciąć mi rękę. - dodał Taakat szczerząc kły.
- No weź. - stwierdził Otachi, sprzedając porucznikowi mukę w ramie, a następnie powiedział: - Dużo, ale energia jest czymś odnawialnym.
- Ja i moje specyficzne poczucie humoru. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Doceniam, żeby nie było, zwłaszcza, że wiem jak to wypierdzielicie boli. Już oddawałaś energie w ten sposób?
- Nie… to był pierwszy raz …. - odpowiedziała Rina, kręcąc przecząco głową, a następnie kończąc leczenie dodała: - Chciałam przyjacielowi oddać tak energię, ale stanowczo się na to nie zgodził … teraz w sumie wiem dlaczego…
- Normalnie powiedziałbym, że pewnie masz niesmaczna energię, ale w tym wypadku to chyba było dbanie o Ciebie. - odpowiedział Taakat.
- Zdecydowanie to dbanie o nią, kto jak kto, ale On nie zrobi Jej krzywdy i zadba aby nic się Jej nie stało, łącznie z tym, że dla własnej przyjemności nie sprawi Jej bólu - dodał Otachi, a następnie dopowiedział: - Nie chce nadużywać zaufania jakim Go obdarza.
- W takim wypadku to zdecydowanie dbanie, masz szczęście. - odpowiedział Taakat.
- A tak z ciekawości ile płacą w fabryce za wodną energie? - spytał Otachi.
- Hmm… za to że to sama wodna energia płacą koło 45k za fiolkę. A Jeśli masz smaczną energię to można i nawet 100k wyciągnąć. - odpowiedział Taakat.
- Whooa niezłe sumy Ziom. A Ty Ziom ile wyciągałeś? - kontynuował Otachi.
- Koło 75k więc tak „pośrodku” i jeśli fabryka jest legitna to w miesiącu można oddać tylko 2x energie tzn raz na dwa tygodnie. - odpowiedział Taakat.
- To idzie się ładnie ustawić - odparł Otachi.
- Taa, ale wolałem inne zajecie, chociaż dorywczo to zawsze spoko możliwość. -odpowiedział Taakat mrugając okiem.
- Kurai już idziesz? - zapytał Otachi widzący jak kapitan wstaje i zakłada koszule.
- Taa … czeka mnie jeszcze warta. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Właśnie Kap … Kurai co powiesz ważną rozmowę i na wspólną godzinę warty? - spytał Taakat.
- Dobra, wstanę 30 minut wcześniej. - odpowiedział chłodno Kurai, odchodząc, a na odchodne dodał: - Rinka chcę, ale później.
- Dobrze. - powiedziała cichutko Rina.
- Dzięki Kap… - odpowiedział Taakat, nie przejmując się rozmową.
- Chcesz mu szeptać do uszka? - spytał żartobliwie Otachi szczerząc kły.
- Dziele z Nim komorę w namiocie, to mogę na co dzień, a nawet robić coś bardziej niż możesz pomyśleć - odpowiedział Taakat, z uśmiechem, a następnie dodał: - Mam ważny oficerski temat do obgadania.
- Luz, nie wnikam. Jak oceniasz to jak sobie poradził? - odpowiedział Otachi.
- Skurczybyk jest dobry. Niepokojąco dobry. - odpowiedział z nutką podziwu w głosie Taakat szczerząc kły.
- Rinka, będziesz dzisiaj spać? - zapytał Otachi.
- Nie wiem … powinnam w sumie czuwać bo nie wiemy w jakim stanie się obudzi. - odpowiedziała Rina, a następnie dodała: - Może obudzić się spokojny, co by było idealne, ale może się też obudzić zestresowany.
- Masz coś na uspokojenie? - zapytał Taakat.
- Tak mam, w torbie mam parę silnych zastrzyków uspokajających… - odpowiedziała Rina.
- W razie co ma też tajną broń czyli mnie! - wtrąciła nagle entuzjastycznie Kiazu siadając obok siostry.
- No tak, trudno tego odmówić. - odpowiedział Taakat uśmiechając się, a następnie dodał: - Nie boicie się Kapitana?
- Powiedzmy, że przyzwyczailiśmy się. - odpowiedziała Kiazu.
- Hmmm … to jest tak Ziom, że respekt i szacunek są, ale Nasze zaufanie do Niego robi swoje i wiemy, że nic nam nie zrobi. - dopowiedział Otachi.
- A ja będę pierwsza, która skopie mu cztery litery jeśli skrzywdzi kogokolwiek z Nas. - dodała Kiazu, mrugając okiem.
- Uuuu, to powinien się mieć na baczności. - odpowiedział Taakat.
- No a jak! - odpowiedziała entuzjastycznie Kiazu.

************

Kurai leży na brzuchu w swojej komorze w namiocie. Pod sobą ma rozpięty śpiwór. Neczanin ma zdjęty t-shirt, a na nim siedzi Rina, ubrana w żółty luźny t-shirt i krótkie, niebieskie spodenki sięgające do połowy uda, i robi mu masaż. Z każdą chwilą przyjemny dotyk sprawia, że napięte mięśnie coraz bardziej się rozluźniają. Po chwili do komory wszedł Taakat, ubrany w swoją wersje piżamy i z ręcznikiem w dłoni.
- To już wiem co chciałeś później. - powiedział porucznik, wchodząc.
Wodna neczanka delikatnie się speszyła i zaprzestała, po czym po chwili wróciła do przyjemnego masowania i zluźniania mięśni.
- Heh, też bym tak chciał – powiedział Taakat mrugając okiem, a następnie dodał: - Kap… Kurai szczerze spodziewałem się ze będziesz podbierał Nam papierosy po ostatnim wyzwaniu wieży.
- To wyzwanie nie wkurwiło mnie, a w innych wypadkach nie potrzebuje szlugów. - odpowiedział chłodno Kurai.
- No ja po takim stresie, wypaliłbym co najmniej paczkę. - powiedział Taakat, grzebiąc w swoim plecaku. A po chwili wyciągając paczkę szlugów i zapalniczkę powiedział: - A tak to jeden dla przyjemności.
Następnie wyszedł z komory i udał się na zewnątrz.
- Chcesz zostać tutaj na noc? - spytał Kurai, podnosząc się i tym samym zsuwając z siebie ukochaną.
- Chciałabym, ale chyba powinnam pilnować Key'leanem… - odpowiedziała Rina, patrząc w oczy ukochanego.
- Jego niech pilnuje osoba na warcie. To nie powinno być problemem aby rzucić na niego okiem i w razie co obudzić. - odpowiedział Kurai, jednocześnie pociągając wodną neczankę za rękę, w taki sposób, że po chwili oboje leżeli już wtuleni w siebie.
- Hmm… ok … a jak to wyjaśnisz współlokatorowi?
- Nie ma co wyjaśniać, to nie jego sprawa. Zresztą sam uważa, że przeżyłem wysoki stres w ostatnim wyzwaniu wieży, a jak działa przytulanie się?
- Hmm… działa antystresowo i korzystnie wpływa na samopoczucie…
- No to masz odpowiedź.
- To chce zostać. - odpowiedziała Rina z uśmiechem i mocno wtulając się w ciało ukochanego.

************

Noc mija stosunkowo szybko, ale przede wszystkim spokojnie. Wieża bardzo mocno respektuje, tę przestrzeń jako przestrzeń wolną od starć. Nadszedł czas na wspólną oficerską wartę. Taakat zasiada na kłodzie przy ognisku, siedzi tak że doskonale widzi namiot, resztę obozu jak i las. Ognisto jest w sporej odległości od kanapy, za to jest bliżej namiotu. Po chwili z namiotu wyszedł kapitan ubrany w swoją wersje munduru.
- Dzisiaj Burzy nie było. - powiedział Taakat szczerząc kły.
- To jest ten ważny temat? - spytał chłodno Kurai siadając na kamieniu obok Taakat.
- Nie, mam inny temat. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał:- Ale skoro nadarzyła się okazja, to tak szczerze to Ty Jej zostawiłeś te ślady, o których mówił Ruba Blush?
- Tak myślałem, że to Ciebie prosił o obserwację. - odpowiedział chłodno Kurai, a po chwili dodał:- Nie nie ja. I jak bym miałbym to ja to już dawno miała by takie jak i inne ślady i nie przejmowałbym się Waszą obecnością.
- W sumie, na tyle ile Cię poznałem to bardzo prawdopodobne. Jednak musiałem zapytać. Teraz mam czysty obraz. - odpowiedział spokojnie Taakat, a następnie szybko dodał: - Aha, tak trochę w temacie to zacznę od tego, że Key’leanem się obudził jakiś czas temu, trochę się trząsł, a teraz jak jest cicho to momentami słychać jak się odstresowuje.
- Kiazu mu pomaga?
- Jak najbardziej, i są zdecydowanie głośniejsi i zdecydowanie nie zaprzestali na zwykłym przytulaniu się w przeciwieństwie do dowodzącego. - odpowiedział Taakat, a następnie dodał: - Odstresowanie mu się należy, niech się tam bawią, i z mojej strony nie mam zamiaru strzelać o tym z ucha do Generała, a my mamy dużo ważniejszy temat, którego nie będą podsłuchiwać, bo są zbyt zajęci sobą.
- Niech zgadnę nieśmiertelniki?
- Tak dokładnie ten temat chciałem poruszyć.
- To mamy ich łącznie, aż cztery, w tym jeden z tych co znalazłem jest oficerski i wszystkie podbite są przez Heyvanlar. - odpowiedział chłodno Kurai.
- Hmm… kurde nie dobrze, ale jest szansa, że jeszcze jeden oficer żyje.
- Dwóch, o ile ktokolwiek z nich jeszcze żyje. To może mamy dwóch oficerów.
- Fakt, generał wspominał o trzech oddziałach. Kurde … W sumie, dziwne, że żyjący nie zabierali nieśmiertelników po kompanach.
- Możliwe, że wieża nie daje ich zabrać od razu.
- Albo my też nie dostajemy wszystkich.
- Nie mam zamiaru tego sprawdzać. Jednak skoro pojawiają się na wyższych pietrach to oznaka, że ktoś musiał przeżyć.
- Słuszna uwaga. - odpowiedział Taakat, zaciągając się.
- Dodatkowo, po starciu nieśmiertelniki są bardzo widoczne po starciu, nie da się ich przeoczyć.
- Fakt, każdy kto je znalazł też to mówi, że da się je bez problemu znaleźć. Osobiście miałem co innego na głównie. - odpowiedział Taakat, a następnie przypalił papierosa i spytał: - Jestem ciekaw czemu wieża wypuściła Was prawie bez obrażeń?
- To co się działo było jedynie bardzo realistyczną i bolesna iluzją, działającą na nasze zmysły jak i odczucia w danym momencie. To co tam się działo, wręcz drylowało nam mózgi. - odpowiedział Kurai.
- Rozumiem, miałoby to sens i w sumie kiedy wszystko to stało się nie potrzebne, do podbijania strachu to wieża po prostu to usunęła.
- Dokładnie.
- Dziwne też, że wybrała Ciebie, a nie dwie osoby które szybciej dostały by szału.
- Wieża dostałaby mniej rozrywki.
- Zapewne. I ta wieża z jakiegoś powodu wie o Nas więcej niż my sami, więc jakiś głębszy sens w tym był. Hmm… Ciekawe czy Nasi poprzednicy mieli takie same wyzwania jak my?
- Uważam, że wieża dostosowuje się i indywidualnie podchodzi do każdych śmiałków jacy postanowili do niej wejść.
- Jeśli tak jest to jest szansa, że nie znajdziemy nikogo żywego, a jedynie same nieśmiertelniki,a ich nie wiem na końcu?
- Kto tam wie. Jak na razie musimy dotrwać do końca.
- Fakt, już mieliśmy aż pięć starć i póki co nie widać końca. Czas aby Generał ogarnął ekipę ratunkową po Nas, też nam się kończy.
- Powoli zaczynamy trzeci dzień, nie ma źle, chociaż nie wiadomo ile czasu tu jeszcze spędzimy.
- O to to, chociaż zajebiście, że nasłuch nie działa i nie musimy non stop słuchać irytującego porucznika. - odpowiedział Taakat przewracając oczami i gasząc papierosa, a następnie dodał: - Zastanawiające jest również to, że nie znajdujemy żadnych ciał, jedynie kompletne nieśmiertelniki.
- Dla morale to nawet lepiej, że nie znajdujemy ciał.
- Tak, tak to fakt, ale ta wieża dba o nas w dziwny sposób. Z jednej strony serwuje popis jak w ostatniej komnacie, a z drugiej strony oszczędza Nam widoku ciał poległych.
- Ma specyficzne podejście do traktowania swoich „Zwierzątek”
- Nie da się temu zaprzeczyć, chociaż w tym wszystkim pewnie jest jakiś głębszy sens którego nie widzimy. Chciałbym to dostrzec. Swoją drogą, te zdjęcia co robi Rina, będą dostępnie dla Nas czy tylko dla Generała?
- Jak ją poprosisz to myślę, że udostępni Ci zdjęcia z misji.
- Świetnie, może jak je przejrzę, to znajdę jakieś szczegóły które powiedzą Nam więcej.

************

Wieża pozwoliła na kolejna spokojną noc. Rano neczanski oddział zasiada już do śniadania. Na szczęście mają jeszcze zapasy, pozwalające najeść się im do syta. Diuna, Hachi i Otachi siedzą na jednej sporek kłodzie, Issah, Key’leanem oraz Stevenem siedzą na kamieniach. Taakat i Kurai stoją dopijając jeszcze kawę. Rina nakłada jedzenie z wielkiego garka. Tymczasem Kiazu właśnie wyszła z łaźni i idąc do ogniska kończy wycierać swoje gafitowowoczarne włosy. Od ognistej neczanki, bije ciepły blask, a Ona wręcz promienieje, co dodaje jej dodatkowego uroku.
- I jak poranek? - zapytał Taakat.
- Powiem Ci, ale jak obiecasz, że jutrzejszy poranek będzie jeszcze lepszy. - odpowiedziała mrugając okiem i kokieteryjnie Kiazu.
- Ciekawe jak wysoko jest postawiona poprzeczka. - odpowiedział Taakat.
- A to już zagadka dla Ciebie. - powiedziała Kiazu siadając na wolnej kłodzie, nieopodal swojego towarzysza z nocy.
- Ależ Ty dzisiaj promiennie wyglądasz. - powiedział Stevenem.
- Ja, to zawsze wyglądam zajebiście, miło, że w końcu zauważyłeś. - odpowiedziała Kiazu.
- Zdecydowanie ktoś tu miał dobra noc. - dodał Hachi.
- Nie zaprzeczam. - odpowiedziała Kiazu mrugając okiem.
- A Ty jak się czujesz? - Zapytała przyjaźnie Rina wręczając ognistemu reczaninowi misje z zupą.
- Dobrze, bardzo dobrze nawet. - odpowiedział Key’leanem, a następnie dodał pod nosem: - Ale nie dzięki medykowi, który totalnie nic nie zrobił.
- Słyszałem to. - powiedziała chłodno Kurai.
- Ja też … mogę ja? Mogę proszę!? - wtrąciła entuzjastycznie Kiazu, podnosząc rękę do góry.
Kurai nic jej nie odpowiedział, jedynie wziął jeden z ostatnich łyków kawy. Ten gest był jednocześnie pozwoleniem na działanie. Kiazu wstała, i stanęła nad ognistym neczanimem delikatnie w rozkroku, ale na twardych nogach. A następnie pochyliła się nad nim i dość stanowczym, a zarazem subtelnym tonem powiedziała:
- Misiu Pysiu nie wyrażaj zdania na tematy o których nie masz pojęcia, a zwłaszcza nie pochlebnie.
Jednocześnie dotknęła palcem wskazującym jego klatki piersiowej i patrzyła mu prosto w oczy, a dodatkowo kontynuowała: - Ptysiu jestem ogniem w czystej postaci, potrafię ogrzać i doprowadzić do raju namiętności, ale potrafię też poparzyć. I jeśli chcesz tą drugą mnie to już możesz zacząć liczyć mi punkty.
W tym momencie Key’leanem stracił równowagę i wywrócił się do tyłu, podrzucając jednocześnie miskę z zupą. Kiazu w ostatniej chwili ją złapała i stała nad przewróconym kolegą w lekko niezdarnej pozie. Reszta obozu mimowolnie zaczęła się śmiać.
- No Płomyczku, zgaszony jak pet. - powiedział Taakat śmiejąc się.
- Pozamiatane – dodała Diuna, również śmiejąc się pod nosem.
Wkrótce śniadanie zostało zjedzone, obóz został zebrany, a oddział, wraz ze swoimi rzeczami, udał się do kolejnej części wieży. Po chwili zobaczyli doskonale znajome im pomieszczenie z wielką kanapą w kształcie smoka. Teraz ten smok jest zielony.
- No to czas zacząć kolejny dzień. - stwierdziła Diuna.
- Ciekawe kogo wieża wylosuje tym razem? - zapytał dociekliwie Otachi.
- Mam nadzieję, że to nie będę ja. Po tym ostanom wyzwaniu to zdecydowanie wolałbym nie brać w tym udziału. - odpowiedział Stevenem.
W tym momencie przed jednymi z drzwi pojawił się czerwony napis z kolejnymi dwoma imionami „Stevenem, Issah”.
- No to wykrakałeś. - powiedział Hachi szczerząc kły.
- Ten mój nie wypalony język. - powiedział Stevenem przewracając oczami, a następnie dodał: - Każdy z Nas już był…
- Niektórzy nawet już po dwa razy. - wtrącił Key’leanem.
- No właśnie, a Nasz medyk nie był nawet w jednej. - marudził Stevenem.
- Ziom widocznie wieża, jeszcze nie ma dla Niej wyzwania. - odpowiedział Otachi.
- Ale dlaczego znów ja … - marudził dalej Stevenem.
- Zamiast marudzić to się rusz, wyzwanie czeka a my nie mamy całego dnia aby czekać jak łaskawie tam wejdziesz. - trącił bardzo chłodno Kurai.
- Ta..tak jest … - odpowiedział Stevenem, a następnie zostawił swoje rzeczy koło wejścia i przeszedł przez nie. Tym samym czerwony napis zrobił się zielony. Tuż za nim bez słowa wszedł Issah. Napis z jego imieniem również zrobił się zielony. Reszta oddziału rozsiadła się wygodnie na kanapie. Dziewczyny usiadły pośrodku kanapy. Hachi, Taakat, Otachi usiedli na brzegu kanapy tak aby dokładnie widzieć ekran. Key’leanem usiadł bliżej ogona smoka. Tym czasem Kurai stojąc oparł się o ścianę.
- Ciekawe czym wieża zaskoczy Nas tym razem? - zapytała Diuna.
- Strach się bać co może wymyślić. - odpowiedział Key’leanem.

************

Generał Rudy siedzi w swoim gabinecie. Jego biurko jak zawsze zawalone jest papierami, dodatkowo stoi tam jeszcze otwarty laptop oraz kubek jeszcze gorącej kawy i stoper odmierzający czas. Obecnie ma wideo rozmowę z dowodzącymi oddziałami na linii rowu. Ma tam Majora, Bosmana oraz 2 kapitanów i Aluf'a.
- Panowie, dziękuję za punktualność. - powiedział Rudy.
- Zebraliśmy, z powodu ruchów wroga? - zapytał Aluf.
- Dokładnie tak. - odpowiedział Rudy.
- O ile mi wiadomo prawdopodobnie ich wojska zgromadzą się między naszym obozem a Pańskim Generale. - odpowiedział Bosman.
- Według meldunków jakie dostajemy to nawet od Naszego obozu, aż po obóz generała. – dodał Aluf.
Rudy odpalił mapę terenu i zlokalizował na niej wszystkie trzy obozy, a następnie powiedział:
- To ogromny teren, przyda Nam się każde wsparcie aby przetrwać ten atak.
- Oczywiście zapewnimy wsparcie. - odpowiedział Major.
- My również. - dodał jeden z kapitanów.
- Jednostki z obozów w głębi lądu też zapewnią Nam wsparcie. - dodał Aluf, a następnie powiedział: - Jednak nie możemy zapomnieć o innych częściach rowu.
- Tak masz racje, to co obserwujemy może być pułapką. - dodał Rudy.
- To jak pułapka to po co w nią wpadać? Nie lepiej udawać, że ich nie widzimy? - wtrącił drugi kapitan.
- I dać się zaskoczyć? - odpowiedział Aluf.
- Przecież wiemy, że zmierzają, nie zaskoczą Nas, ale nie ma co dawać im satysfakcji, że wpadliśmy w pułapkę. - kontynuował drugi kapitan.
- Nie możemy dać im przewagi. - powiedział Bosman.
- Nie wpadnięcie w pułapkę jest przewagą! - odparł drugi kapitan.
- A może by tak wykorzystać pułapkę na naszą korzyść? - wtrącił Rudy.
- Jak niby Pan Generał chce to zrobić? - zapytał major.

************

Stevenem i Issah już od dłuższego czasu zastanawiają się jak pokonać swojego przeciwnika. Tym razem komnata ma idealnie gładkie betonowe podłoże, które ciągnie się wręcz w nieskończoność. Całości dopełniają intensywnie białe ściany i sufit, które wydają się nie mieć końca. Przed neczanami stoi wysoka sowa, o dużych oczach. Po chwilowym przyjrzeniu się widać, że sowa jest dużą swego rodzaju lalką która jest tylko w kształcie sowy i wygląda niepozornie. Bardzo mocno przypomina zabawkę, która chwieje się na boki, jednak po odchyleniu odzyskuje równowagę. Sam przeciwnik jest cały czarny z wręcz namalowanymi białymi piórami oraz żółtym brzuchem. Uderzanie w nią atakami powoduje tylko tyle, że sowa delikatnie grzechocząc buja się na boki, a następnie kolebie się i bujając wraca do pozycji wyjściowej. Tym samym odzyskuje równowagę i jest gotowa na kolejny cios.
- I ten jej pusty, oceniający wzrok. - stwierdził Stevenem patrząc na bujające się „plastikowe” oczy sowy.
- To się gapi, ale to tylko zabawka. - odparł Issah, zupełnie nic nie robiący sobie z tego, że dziwny przeciwnik się na nich patrzy.
- ROZPRASZA MNIE! - krzyknął Stevenem, a następnie dodał:- I co my mamy z tym niby zrobić?
- Ty tutaj jesteś od myślenia…

************

- Dostali zabawkę dla dzieci? - zdziwiła się Kiazu, siedząca na kanapie.
- Ta wieża nie przestanie mnie zaskakiwać. - wtrącił Taakat.
- Arishi się bawi podobną. - dodał Otachi jak zwykle siedzący na brzegu kanapy, niedaleko telewizora.
- No właśnie! - dopowiedziała Kiazu.
- Jeśli to coś działa, jak Jego zabawka to ta sowa znajduje się w położeniu równowagi trwałej czyli zawsze wraca do swego pierwotnego położenia podobnie jak kulka w dołku. - wtrąciła Diuna, obserwując zachowanie przeciwnika na ekranie.
- Ciekawe co muszą z nim zrobić? - Spytał Hachi.
- Pokonać go. - wtrącił Key’leanem.
- Może muszą coś ogarnąć z Jej środkiem ciężkości? - rozmyślała na głos Diuna.
- No to jest gdzieś pośrodku i co w związku z tym? - spytał Key’leanem.
- A no nie, nie jest pośrodku … Jeśli ich przeciwnik jest klasyczną bańką wstańką to jej środek ciężkości znajduje się na dole, i tam prawdopodobnie jest też dociążona, a natomiast ta górka część „zabawki” jest lekka. Dzięki temu kiedy zadziała na nią jakąś siłą zewnętrza, to siła grawitacji ustawi ją ponownie do pionu. - odpowiedziała Diuna
- Rozumiem. - powiedział Key’leanem.
- Więc możliwe, że aby pokonać to ustrojstwo to muszą coś z tym zadziałać. - powiedziała Diuna.
- W sumie obaj mają moce które dają możliwość dociążenia. - dodał Taakat.
- Jak i manewrowania ciężarem. - dopowiedziała Diuna.
- Zadanie wręcz idealne dla nich. - dodał Hachi.
- Na dobrą sprawę do każdego zadania wybierani są Ci, którzy w teorii są idealni do danego zadania. - wtrącił Taakat.