Epizod 162

"Ciekawe, błahe pozory ... oraz płonić ... "

Godziny nie ubłaganie mijają i późną nocą a raczej, bardzo wczesnym rankiem trójka władców, oraz zaufani pracownicy Ambasadora Ankary kończą już liczenie broni palnej w magazynie należącym do Bromano. Neczańska Królowa siedzi wygodnie złotym tronie i sporadycznie ziewa, obok niej, na identycznym tronie, dostojnie zasiada Król Elinar, który mimo zmęczenia stara się trzymać fason i klasę. Natomiast Ankara siedzi przy ciemnobrązowym biurku i cierpliwie czeka aż jego pracownicy zakończą powierzone im zadanie.

- Panie - stwierdził nagle jeden ze sług podchodząc. - Melduję posłusznie, że liczyliśmy kilka razy i jesteśmy pewni, że w Bromiańskim magazynie brakuje jednego Amorti Silaha P9M.

- Rozumiem... - odpowiedział spokojnie Ankara odbierając raport.

- P9M? Co to za ustrojstwo? - spytała zaspana królowa.
- Pani, jest to broń krótka, dokładniej mówiąc pistolet kaliber dziewięć milimetrów. - odpowiedział pokornie sługa.

- Ha! Mówiłam, że moje wojsko jest w porządku. - odparła Królowa.

- Nie możliwe, że czegoś brakuje! Żądam ponownego przeliczenia! - wtrącił stanowczo Elinar.

- Drogi królu, to zbyteczne, moli ludzi kilka razy liczyli i za każdym razem brakuje im tej jednej sztuki. - odpowiedział spokojnie Ankara.

- Wrr.. dobrze jestem wstanie zaakceptować i przyjąć, że to z mojego magazynu zniknęła jedna broń, jednak to to wcale nie oznacza to, że mój zacny kapitan pozabijał moich ludzi! - odparł nerwowo Elinar, a następnie dodał: - To na pewno ten neczanin który przejął władzę!

- Wypraszam sobie to Tobie śluzie zginęła broń a nie mi! - odparła nerwowo Sansha

- Ty wredna gliceryno, jak śmiesz! - odpowiedział mocno poirytowany król.

- Dosyć tego! - wtrącił stanowczo Ambasador, a następnie dodał: - Moi drodzy, aby neczanie mogli ukraść bromiańskiemu wojskowemu Amorti Silaha, musieli by o nim wiedzieć, a umówmy się, że jak się coś ukradło to się tym nie chwali. Dodatkowo jestem przekonany, że gdyby rozeszły się głosy, że ktokolwiek ma Amorti Silaha to Bromiański Kapitan doniósł by o tym wykroczeniu, chyba, że wyniósł go sam. Wtedy milczał by ukrywając ten fakt dla siebie.

- Niby Dacja Ambasadorze, ale mógł o nim nie wiedzieć jednak pozostaje jeszcze zwiadowca, który jest drugim Bromiańczykiem który przeżył, więc może to on ukradł broń i trzyma to w tajemnicy? - odparł oskarżając Elinar.

- Możesz mieć racje Mój drogi, jednak jest coś co wyklucza, tą wersję zdarzeń. - odpowiedział spokojnie Ankara, a następnie szybko dodał: - Jak dobrze wiecie nie da się w ciszy użyć Amorti Silaha, gdyż przy każdym wystrzale wydają parno nieznośny i przenikliwy dźwięk, który myślę, że w tych podziemiach byłby one doskonale słyszalne. A co za tym idzie, przeszkolony kapitan, powinien bez trudu rozpoznać ich dźwięk i zgłosić ten fakt swojemu przełożonemu.

- I widzisz garbaty koniu, to jednak nie mój generał zawinił. - naśmiewała się Sansha.

- Milcz pusta purchawko! Twój nie okrzesany generał pozwolił na przejęcie władzy w oddziale a to jest niedopuszczalne! - odpowiedział nerwowo Elinar, który poczuł się dotkliwie obrażony.
- Ty gniocie, jak śmiesz!

- Dosyć tego! - wtrącił Ankara, a następnie powiedział: - Podczas inwentaryzacji broni, dokładnie przejrzałem raporty dochodzące do Waszych królewskich mości jak i do mnie. We wszystkich nich przewijają się niekompetentne decyzje kapitana.

- Jak dla mnie były jak najbardziej na miejscu - wymamrotała pod nosem neczańska Królowa.

- Ale Ambasadorze, te raporty pisał tylko neczański generał. - wtrącił pewnie Elinar.

- Mylisz się drogi Królu, osoby przy nasłuchy radiostacji zmieniały się, a po każdym oddaniu radiostacji w inne ręce, raport z dyżuru wysyłany był kurierem prosto do pałacu. - odpowiedział spokojnie Ankara, po czym dodał: - Jednak pomijając już ten fakt, to wszystkie raporty są neutralne i nie wytykają błędów bromiańskiego kapitana. Za to każdy z nich dokładnie opisuje każdą decyzję Kapitana i reakcję oddziału podczas nasłuchu. Dopiero osoba czytająca raport może ocenić czy podjęta decyzja była dobra czy nie.

- Wrr ... Może i tak, lecz to generał pozwolił na brutalne i fizyczne przejęcie władzy... a nie mój pokrzywdzony kapitan!- odpowiedział nerwowo Elinar.

- Mylisz się Elinar'rze. Widzisz w jednym z ostatnich raportów czytamy:"Zginął kolejny bromiański żołnierz (...) Zakrwawione zwłoki żołnierza, sugeruje śmierć z innej przyczyny niż spotkanie z Pisaca. To już kolejna śmierć pod rządami bromiańskiego kapitana Uamuzi, zatem aby uniknąć wewnętrznego rozdarcia w oddziale i pogłębiania się poczucia winy po poległych towarzyszach, oraz w trosce o zdrowie psychiczne bromiańskiego kapitana ja neczański generał Rudy Biryu na mocy nadanej mi przez Ambasadora Ankarę na zgromadzeniu generałów. Niniejszym odbieram władzę bromiańskiemu kapitanowi i przekazuje ją jednemu z moich bezimiennych żołnierzy, należących do oddziału ChiZ02 i ręczę, że podoła powierzonemu zadaniu." - odpowiedział spokojnie Ankara czytając na głos fragmenty raportu.

- Hmmm ... Czyli wychodzi na to, że to nie było brutalne przejęcie władzy tylko odgórne - odparł zamyślony Elinar.

- HA! To znaczy, że to Twój durny kapitan nie nie umie się pogodzić z utratą władzy! - wtrąciła Sansha, wyśmiewając się.

-MILCZ WREDNA PODWIĄZKO! - odparł stanowczo król, a następnie dodał: - Nie mam ochoty, słuchać tego twojego tonu.

************

Podczas warty kapitana Amis'a przy radiostacji, neczański generał smacznie, ale czujnie śpi w swoim namiocie, na łóżku polowym. Jego głowa leży na złożonym w kostce kocu, a jego potargane, średnio długie, rude włosy, delikatnie skrywają telefon komórkowy. Śpi on w niebieskim T-shircie, bardzo podobnym do niebieskiej koszuli od generalskiego munduru, oraz w czarnych jeansowych wygodnych spodniach, w pozycji pozwalającej wazie potrzeby szybko zerwać się na nogi. Nagle zaczął wibrować telefon neczanina, a po chwili zadzwonił krótkim piskliwym sygnałem. Rudy przeciągnął się, przetarł oczy i mało chętnie zajrzał do swojego telefonu. Zaspanym wzrokiem zobaczył kilka niewyraźnych zdjęć, które obecnym jego stanie wyglądają jak czaro białe zdjęcia z niebieskimi plamami.
- Czemu wysyłasz mi jakieś niebieskie plamy o tej porze? - odpisał zaspany Rudy, a następnie odłożył telefon. Po chwili komórka ponownie za wibrowała i zanim wydała z siebie dźwięk, generał odebrał wiadomość, o następującej treści:
- Przyjrzyj się dokładnie zdjęciom. Najlepiej na dużym ekranie ...

Rudowłosy neczanin odłożył telefon i pryknął oczy. Jednak ciekawość i poczucie, że to może być coś ważnego wygrało. Generał zabrał telefon, podniósł się zarzucił marynarkę od munduru i wyszedł z swojego prywatnej części namiotu.

- Już wstałeś? - spytał dociekliwie Amis siedzący przy radiostacji.

- Jak widać, dobra przynieś mi laptopa ... - odparł Rudy.

- Jak sobie życzysz ... - odparł kapitan, zdejmując słuchawki, a następnie wyszedł z namiotu.

W tym czasie Generał zajął miejsce towarzysza, i czekając na jego powrót bawił się swoim telefonem. Neczański kapitan bardzo szybko wrócił do namiotu.

- Proszę ... - stwierdził Amis wręczając, przełożonemu czarnego laptopa.

- Dzięki. - odparł Rudy wyjmując kartę pamięci ze swojego telefonu.

- Co zamierzasz? - spytał zaciekawiony Amis.

- Obejrzeć zdjęcia... - odpowiedział generał wkładając kartę pamięci do laptopa i odpalając ją.

- Stary chyba żartujesz... wolisz oglądać zdjęcia niż spać?

- Taa.... to Twoja kawa?

- Tak częstuj się ...

Po chwili neczański generał wreszcie odpalił tajemnicze zdjęcia które dostał parę minut temu. Obaj neczańscy oficerowie z niedowierzaniem oglądali fotografie.

- Co to jest? - spytał Amis pokazując coś na monitorze.

- To mój przyjacielu to rozwiązanie moich problemów. - stwierdził radośnie Rudy uśmiechając się pod nosem, a następnie dodał: - Dzwoń do Ambasadora Ankary, musi to natychmiast zobaczyć!

- Tak jest!

************

Do pobudki w bomiańsko-neczańskim pozostało jeszcze kilka godzin. Jedną z ostatnich wart ma Kiazu, która dość mocno się nudzi, więc dla zabicia czasu, słuchając muzyki, tańczy i żongluje ognistymi kulami, o intensywnym czerwono-żółto-pomarańczowym kolorze. Wspaniałe wzorzyste smugi z pewnością, przyciągałyby wzrok i doskonale odwracałyby uwagę, a tak są jedynie radością dla ognistej neczanki. Po dłuższej chwili Kiazu przerwała swoją zabawę, przeszła koło Skautiego, który nadal śpi między braćmi, i podeszła do błogo śpiącej siostry.

- Hej Diuna ...Diuna wstawaj zaraz Twoja warta ... - stwierdziła Kiazu, szturchając psychiczną neczankę.

- Hrhrh ... - odparła Diuna.

- No weź się podnieś ... - naciskała Kiazu.

- Oj daj pospać ...

- No weź przejmij warte te parę minut wcześniej...

- No dobra ... - stwierdziła Diuna podnosząc się, a następnie dodała: - Ale tylko dlatego, że obawiam się że mnie podpalisz czy coś …
- Jasne ...boisz się pobudki numer 8 ...

- To też ... - odpowiedziała Diuna podnosząc się, a następnie przeciągnęła się i dodała: - Czemu budzisz mnie wcześniej?

- Bo potrzebuje na stronę a nie chce zostawiać obozowiska bez warty... - odpowiedziała Kiazu z uśmiechem i wybiegając z pokoju.

- Heh ... - westchnęła psychiczna neczanka.

W tym momencie Diuna zobaczyła Skautiego śpiącego w obcięciach braci i delikatnie zniesmaczona uśmiechnęła się wrednie pod nosem, wyjęła telefon i zrobiła panom zdjęcie. Niebawem nie rozbudzona jeszcze neczanka rozejrzała się po pokoju i zauważyła, że prócz Kiazu w pomieszczeniu brakuje jeszcze Kurai'a. W ten do obozu wróciła Kiazu, radośnie podskakując.

- Coś taka wesoła? - spytała Diuna.

- Bo lubię i zaraz będę mogła się jeszcze na trochę położyć. - odpowiedziała Kiazu z uśmiechem.

- Dobra ... dobra ... a gdzie Kurai?

- Śpi w pokoju obok...

- Heh ... włączył mu się izolator czy co?

- A kto go tam wie ...ja nie wnikam ...

- W sumie tak bezpieczniej ... a co z nimi? - spytała Diuna pokazując na braci.

- A co ma być śpią i tyle ... zostaw ich ...przecież nic złego się nie dzieje ... - odpowiedziała beztrosko Kiazu kładąc się.

W tym momencie gwałtownie przebudził się Skautki, zupełnie jakby jakaś nieznana moc wyrwała go na siłę z głębokiego snu. Zwiadowca ciężko dysząc, nerwowym spojrzeniem ogarniał pokój i jednym szybkim gwałtownym i przerażonym ruchem wyślizgnął się z objęcia braci i wstał na równe nogi.

- Co Ty wyprawiasz? - spytała dociekliwie zaintrygowana Diuna.

Bromiański zwiadowca podskoczył do góry, z szaleńczo bijącym sercem i blady jak ściana odwrócił się w kierunku neczanki, a następnie dodał z ulgą:

- Nie strasz mnie tak ... Ku ... Kurai ma wartę?

- Nie jest w pokoju obok.

- Dzięki. - odpowiedział nerwowo Skauti udając się do wyjścia z pokoju.

- Skauti - stwierdziła Diuna podchodząc do bromiańczyka, a następnie z wrednym uśmiechem, delikatnie na ucho mu dodała: - Tylko wiesz to seme .. a prawdziwy seme nie pyta tylko gwałci ...

Zwiadowca, z wielkimi przerażonymi oczami i intensywnymi rumieńcami z trudem przełknął ślinę i po chwili wychodząc wydukał:

- Za ...zaryzykuję...

- Jak chcesz ... - odparła Diuna z uśmiechem, wyśmiewając się w myślach.

************

- No odbierz w końcu ... kurcze co tam się dzieje? ... Ambasador Ankara nie odbiera telefonu ...a mail ma jakieś dziwne problemu ... no kurka wodna te zdjęcia muszą do niego dojść i to jak najszybciej... Jak Król Elinar i Królowa Sansha napadną na siebie to już za ciekawie nie będzie...kurcze co am się u diabła dzieje, że do nikogo nie można się dobić... no do diabła czemu ten durny sprzęt jest dzisiaj przeciwko mnie! ... a jakby tego było mało to kurierzy z meldunkami oczywiście docierają mocno spóźnieni o ile w ogóle docierają ... - rozmyślał poddenerwowany Rudy.

************

Ciemny i mroczny pokój, w którym jedynym źródłem światła jest stłumiony blask świetlika, uwięzionego na podłodze na balonie. Dzięki temu w pomieszczeniu widać delikatne cienie, a sam pokój nie straszy swoją mrocznością. W ten do pokoju wszedł roztrzęsiony Skauti, który od razu w bladym świetle zobaczył ciemną, leżącą na ziemi, śpiąca na boku postać. Zwiadowca wziął głęboki oddech i ostrożnie podszedł do neczanina, a następnie powiedział:

- Ku ... Kurai ...

W tym momencie elektryczny neczanin, przebudził się, usiadł, oparł lewy łokieć o lewe kolano i przecierając oczy chłodno spytał:

- Czego chcesz?

- Przepraszam, ja... ja chciałem... porozm... porozmawiać ... - nerwowo odpowiedział Skauti, kucający obok Kurai'a, a następnie dodał: - Bo ... bo widzisz ... muszę ... muszę Ci .. o czymś powie... powiedzieć ... ja ... ja oba...

W ten Kurai jednym szybkim ruchem, prawą dłonią zasłonił zwiadowcy usta, a następnie nieznacznie ściszonym głosem stanowczo i chłodno powiedział:

- Milcz!

Przerażony Skauti drastycznie się zarumienił, a w tym samym czasie neczanin szybko wstał i skrył się w mrocznym i zachłannym cieniu.

- Tutaj jesteś ... - odezwał się znajomy głos.

- O nie ... - wyszeptał, bliski zawału Skauti.

- Myślałeś, że od tak uciekniesz przede mną?

- Ni... niee panie ... - odparł roztrzęsiony zwiadowca odwracając się.

- I dobrze, w końcu to ja jestem prawem i od mojego kaprysu zależy twoje nic nie warte życie...

- Wi... wwwiee .... wiem panie kapitanie ...

- Hmmm... Tego durnego zbuntowanego ordynansa nie ma w okolicy więc, jak Cię teraz po cichu wykończę to nawet nikt nie będzie o tym wiedział, a twoje nazwisko zniknie ze stron historii ... - stwierdził chłodno Uamuzi, powoli podchodząc do trzęsącego się żołnierza.

- O nie ... już po mnie .... zarz zginę. - pesymistyczne myśli galopowały przez umysł Skautiego, który z każdą sekundą czuł się coraz mniej pewnie.

- Na tę sekundę daruje Ci życie, ale jak nie wykonasz mojego planu to już po Tobie! - Kontynuował stanowczo kapitan, po czym z dużą siłą spoliczkował zwiadowcę i dumnie odszedł.

Niedowierzający Skauti trzymał się za policzek, a jego szaleńczo bijące serce, przyśpieszyło do zawrotnych szybkości, co spowodowało, że zwiadowcy zakręciło się w głowie. Bromiańczyk na nogach z waty dotoczył się do jednej z zimnych, betonowych ścian, która jest oświetlona przez blade światło i oparł się o nią. Skauti ciężko dysząc łapczywie i z niebywałym trudem łapie każdy oddech. Nagle młodzieniec poczuł mocny podmuch wiatru i usłyszał puste stanowcze uderzenie o ścianę. W tym momencie przerażonym i zdezorientowanym oczom zwiadowcy ukazał się Kurai, mierzący go lodowym, kamiennym i przeszywającym spojrzeniem i opierający się na swojej pięści o ścianę. Zaczerwieniony Skauti z trudem przełknął ślinę i bał się spojrzeć w oczy kolegi.

- To ... to ...

- W co Ty pogrywasz? - spytał stanowczo i chłodno neczanin.

- W ... w .... w nic ... - wydukał z ogromnym trudem Skauti.

Po paru chwilach przeszywającej ciszy Kurai zluzował pieść i oparł się o ścianę na swoim przed ramieniu. W ten bromiańczyk zrobił się czerwony jak burak, a jego rozpalone policzki wręcz płonęły.

- Weź się ogarnij i gadaj czego chciałeś. - stwierdził nagle lodowatym głosem Kurai, a następnie odszedł od zwiadowcy, który bardzo przerażony osunął się na ziemię.

- Łap! - powiedział elektryczny neczanin, rzucając koledze butelkę krystalicznej wody, po czym wyszedł na balkon i oparł się o ścianę.

Zdezorientowany bromiańczyk z ogromnym trudem złapał ją, a następnie całą jej zawartość wylał sobie na głowę. Zimna i mokra woda przeszyła ciepłe gorące ciało zwiadowcy i bardzo szybko je schłodziła. Po dłuższej chwili bromiańczyk szybko i mocno potrząsnął głową, prawą ręką przeczesał swoje mokre, wiśniowe włosy, jednocześnie zgarniając je z twarzy, wziął bardzo głęboki oddech, który sprawił, że się trochę uspokoił, a następnie przypalając papierosa, poszedł do elektrycznego neczanina.

- Już, lepiej? - spytał chłodno Kurai.

- Taak .... - odparł nerwowo Skauti zaciągając się i wypuszczając szary dym.

- To po co do mnie przyszedłeś?

- Przyszedłem, aby prosić ... nie ... właściwie błagać o ochronę ...- odpowiedział pokornie zwiadowca.

- Niech zgadnę widziałeś, jak kapitan zabija ludzi i boisz się, że Ciebie też dopadnie?

- Skąd wiedziałeś? - spytał zaskoczony Skauti.

- Intuicja ...

- To jest dobra ... tak właśnie jest ... tylko, że ... jeden z nich zginął bo obronił mnie ... i mam poczucie winy ...

- Posłuchaj to nie Twoja wina, że kapitan ich pozabijał, myślę, że on planował zabić nas wszystkich i to bez wyjątku. - odparł chłodno Kurai, a następnie dodał: - Uzbrojony w te wiedzę możesz doprowadzić do ukarania Uamuzi, który obecnie nie ma Cię jak zabić. Już pomijając fakt, że prócz zabicia niewygodnego świadka nie zyskuje nic tylko jeszcze więcej traci.

- No nie wiem ... teraz mówił na serio ...

- Bo wie, że się go boisz, on bazuje na Twoim strachu i pokorze ... pamiętaj teraz kapitan jest równy z Tobą, a to oznacza, że bez żadnych konsekwencji możesz mu się postawić i uwierz mi, że kiedy tylko to zrobisz to, kapitan zmięknie a jego pewność siebie pryśnie ....

- Może masz racje ...

- Mam ... aha ... i nie bój się nas jest siedmioro a on jest jeden ... nikt z nas, nie pozwoli na to aby Uamuzi zrobił Ci krzywdę...

- Dzięki ...

- Dobra, a teraz powiedz mi w co pogrywasz z Uamuzi i o jakim planie on mówił?

- Nie mam pojęcia ... przysięgam, że nie wiem o czym o mówił ... - odparł zaniepokojony Skauti.

W ten Kurai zmierzył go lodowym i stanowczym spojrzeniem, które doszczętnie przeszyło i tak już wystraszonego(i nadal palącego) zwiadowce.

- Dobra wierze Ci ... - stwierdził nagle Kurai, a następnie chłodno dodał: - Jednak coś przede mną ukrywasz ...

- Eee... noo .... w sumie to tak ... - odparł zmieszany Skauti, delikatnie się rumieniąc, a następnie szybko dodał: - Ale nie chce o tym mówić ... bo zaraz będziesz się ze mnie śmiał i zaraz zaczną się wyzwiska i obelgi skierowane w moją stronę ... a tego nie chce...

- Jesteś osobą biseksualną która sobie nie radzi ze swoimi skłonnościami ... mam rację?

- Yyyyy... słucham?

- Hmm... pociągają Cię zarówno Kobiety jak i Mężczyźni ...

- Tak ... masz racje ... - odparł czerwony jak burak Skauti, a następnie chowając twarz i oczy powiedział: - Nie wiedziałem, że to ma nawet nazwę ... tam gdzie mieszkałem ... to zawsze był powód do kpin, wyzwisk, szykanowania i wyśmiewania ... a skoro już wiesz to ...dawaj zacznij się śmiać już teraz i miejmy to z głowy ...

- Posłuchaj, nie mam zamiaru nikogo wyśmiewać i czy w jakikolwiek sposób szykanować, za coś tak błahego ... - odparł spokojnie i chłodno Kurai, a następnie dodał: - Według mnie to nie jest nic złego, miłość to miłość, a płeć nie ma tu nic do rzeczy.

- Łał ... pierwszy raz spotykam się z taką opinia ... zawsze mi mówiono, że to jest złe chore i niepoprawne ... zawsze byłem wyrzutkiem, kiedy ktokolwiek się o tym dowiadywał ... - powiedział nerwowo zwiadowca a następnie dodał: - Pamiętam kiedyś taką sytuację ... że znajomi z mojej klasy związali takiego jednego kolesia i mnie i publicznie zmusili nas do pocałunku ... wiesz napierali na nas siłą ... i zrobili masę zdjęć .. zdjęć na których nie było widać naszych oprawców tylko nas ... potem te zdjęcia rozeszły się po całej szkole a my mieliśmy przerąbane ... byliśmy nawet zmuszeni zmienić szkołę ...

- hmm... powiem Ci tak ... zmuszanie kogoś do czegoś czego nie chce ... i publiczne "ośmieszenie" nie jest zachowaniem godnym podziwu... słuchaj... zdaje sobie sprawę, że niektórzy się tego nie wstydzą i radzą sobie z swoją wyjątkowością ... w końcu to nie jest wstydliwe miłość to miłość i świata nie powinno to obchodzić kogo kochasz ... jednak świat w koło bywa bardzo okrutny i bardzo lubi takie sytuacje ... - stwierdził chłodno Kurai, a następnie dodal: - Uwież mi, że ja widząc te scenę, przerwał bym ją ...

- Naprawdę? - odparł zaskoczony Skauti.

- Naprawdę ... Pamiętaj nie przejmój się tym o co Tobie mówią inni ... jesteś wyjątkowy i nie daj sobie w mówić czegoś innego ...

- Dziękuję ... mam wrażenie, że mówisz to szczerze i że naprawdę tak myślisz ... nigdy nie spotkałem się z takim lajtowym podejściem do mojego ja ... ale i tak proszę ... nie rozpowiadaj tego ... wolałbym aby reszta oddziału o tym niewiedziała ...

- Dobrze im nic o tym nie powiem ...

- Dziękuję ... to wiele dla mnie znaczy ...

************

Ambasador Ankara, nadal towarzyszy kłócącym się władcom, którzy już pomału dochodzą do porozumienia. Jednak ten stan nie wynika z późnej,a właściwie wczesnej pory i zrezygnowania królowej i króla, ale z bardzo ciężkiej pracy Ankary, który godzinami rozmawiał władcami i spokojnym tonem prowadził ich negocjacje i argumentował każde zarzuty władców, nie oskarżając przy tym żadnej z kłócących się stron.

- Gryzipiórku Twoje puste argumenty do mnie nie przemawiają. - stwierdziła arogancko Sansha.

- Są lepsze niż Twoje bycie zbędny! - ogryzł się Elinar.

- Moi drodzy, te Wasze słowa są zbyteczne....

W tym momencie rozległo się głośne i stanowcze pykanie do drzwi, które skutecznie i gwałtownie przerwało wypowiedź Ambasadora.

- Proszę! - odezwali się po raz pierwszy zgodnie wszyscy władcy.

- Panie przepraszam, że przeszkadzam. - odezwał się znajomy głos.

- Generale Fu Penzi, masz dla mnie jakieś wieści? - spytał dociekliwie Ankara.

- Tak Panie, książę Volaure prosi o audience i to jak najszybciej jak to jest możliwe...- odpowiedział nerwowo generał.

- Wiesz może o co chodzi? - spytał Ankara.

- Nie panie, wiem tylko że to bardzo ważne i nie może czekać. - odpowiedział Fu Penzi.

- Drodzy władcy wypaczycie mi proszę na chwilę?- spytał spokojnie i dystyngowanie Ankara.

- Oczywiście Panie. - stwierdził z automatu Elinar.

- Jak najbardziej Panie.- dodała Królowa.

- Drodzy władcy nie pozabijacie się proszę podczas mojej nie obecności i proszę nie rozchodzie się, wrócę do Was jak najszybciej to będzie możliwe. - stwierdził spokojnie Ankara, a następnie dodał: - Fu Penzi prowadź.

- Tak jest Panie... - odpowiedział pokornie generał.

W tym momencie Ankara wraz z dowódcą wyszli z pomieszczenia,a pozostali władcy zaczęli mierzyć się lodowymi stanowczymi spojrzeniami, a atmosfera miedzy nimi z każdą sekundą coraz bardziej się zagęszczała. Nagle drzwi do komnaty ponowie otworzyły się, a do pomieszczenia weszli Ambasador Ankara oraz książę Volaure trzymający laptopa.

- Panie z całym szacunkiem, po co wprowadzasz tutaj tego młodzika z Zekeren? Taki młokos nie powinien mieszać się w sprawy dorosłych. - stwierdził niepochlebnie Elinar.

- Panie, ten nie okrzesany książę nie powinien tu przebywać. - dodała Sansha.

- Ja jednak myślę, że obecność księcia wyjdzie nam wszystkim na dobre. - odpowiedział Ankara
- Mi też Was miło widzieć i jestem przekonany, że zmienicie swoje zdanie jak coś zobaczycie. - wtrącił spokojnie i na luzie Volaure, ubrany w blado pomarańczowe ubrania utrzymane w jego młodzieżowym i szalonym klimacie.

- Książę twój image władcy jest wręcz nieokrzesany. - stwierdził Elinar.

- Królu, z tego co pamiętam jedynym wymogiem naszego ubioru były kolory, więc ja chodzę w tym czym mi wygodniej. - odparł Volaure ze złośliwym uśmieszkiem otwierając laptopa.

- Drodzy władcy zerknijcie proszę na te zdjęcia. - stwierdził Spokojnie Ankara.

- Niebieskie plamy, też mi fascynujące zdjęcia.. - odparła Królowa jedynie rzucając okiem na monitor.

- Zechciejcie się przyjrzeć bliżej. - powiedział spokojnie Ambasador.

W tym momencie władcy przysunęli się do jasnego ekranu laptopa, a to co zobaczyli przeszło ich najśmielsze oczekiwania. Zarówno królowa jak i król zrobili ogromne zaskoczone oczy, które z niedowierzaniem patrzyły na widok na monitorze.

- To nie możliwe. - stwierdził zaskoczony i niedowierzający Elinar.

- Możliwe drogi Królu możliwe. - odpowiedział spokojnie Ankara.

- Skąd to masz? - wtrąciła dociekliwie królowa.

- Mam swoje źródła, Królowo - odpowiedział Volaure szczerząc dumnie kły.