Epizod 172

"Zaskoczenie Bromiańskiego

zwiadowcy na Zekeren"

Wczesny poranek spowity delikatnym chłodem i bladymi promieniami słońca, ledwo przebijających się przez białoszarą, dość rzadką mgłę. Kurai, standardowo ubrany w niebieskie jeansy i czarny T-shirt, oraz zaspany i ziewający Skauti (ubrany w mundur) stoją właśnie przed neczańskim generałem, popijającym poranną kawę i siedzącym za biurkiem pełnym papierów.

- Zwarci i gotowi do działania? - spytał generał.

- Tak ... zieeeeew ... generale ... - odparł pokornie Skauti ziewając.

- Dobrze panowie, wezwałem Was do siebie ponieważ, na Ciebie Skauti na Zekeren czeka pewne szkolenie. Kurai pojedzie tam z Tobą i będzie Twoim przewodnikiem.

- Ummmm ... Panie Generale ... przepraszam za swoją zuchwałość ... lecz czy mógłby ze mną pojechać Otachi?

- Nie... Widzisz, Kurai ma tam również kilka ważnych spraw do załatwienia, więc musi jechać. - odparł spokojnie generał a następnie dodał: - Coś nie tak? Macie między sobą jakieś starcia?

- Nie Nie ... w żadnym wypadku Panie generale ... - odparł wystraszony Skauti.

- To o co chodzi? - spytał twardo Rudy.

- Nie ...Nic ... - odparł speszony, Skauti, nieznacznie rumieniąc się z zakłopotania.

- Dobrze nie wnikam... - odparł Rudy.

- Em.... Panie Generale, a jak długo mam zostać na Zekeren?

- Tak długo jak to będzie koniecznie i tak długo jak będzie trwał Twój trening. - odparł generał, a następnie dodał: - Za chwilę przybędzie po Was statek. Skauti poczekaj na zewnątrz.

- Tak Panie Generale. - odparł pokornie Skauti a następnie wyszedł z generalskiego gabinetu. Kiedy tylko to uczynił, Rudy powiedział:

- Co do Twoich misji to trzymaj masz tu listę. - następnie generał wręczył elektrycznemu neczaninowi białą kopertę, po czym kontynuował: - Tylko załatw wszystko... A tak z ciekawości wiesz może czemu Skauti nie chce z Tobą jechać?

- Myślę, że to nie chodzi o mnie... - odparł chłodno Kurai.

- Hmm... A o co?

- Widzisz Skauti dobrze dogaduje się z Otachim i dobrze się czuje w jego towarzystwie...

- Rozumiem ...W sumie zastanawiałem się na daniu Ci pomocnika, gdyż uważam, że w niektórych zadaniach może przydać Ci się pomoc... hmmm .... no dobrze, zabierz ze sobą Otachiego niech Ci pomoże w niektórych zadaniach...

- Jesteś pewien?

- Tak jestem, i tak dla Twojego oddziału nie mam zadnia dopóki nie wrócisz, tylko Otachi ma wrócić z Tobą, za dwa dni i koniec. - odpowiedział spokojnie i twardo Rudy, a następnie dodał: - Dobra idź już statek pewnie na Was czeka.

************

Niedługo przed śniadaniem cały obóz budzi się do życia. Nasi zaspani, ubrani w piżamy i ziewający bohaterowie spostrzegli, że w ich sypialni brakuje Kurai'a, Skautiego i Otachiego.

- Ciekawe gdzie panowie się podziali? - spytała Diuna, przeciągając się.

- Hmm... Kurai pewnie już dawno na nogach i gdzieś się zaszywa. - odparła, ubrana w krótką koszulkę nocną Kiazu robiąca skrętoskłony.

- Zieeew ... Widziałem jak Kurai budził Otachiego i kazał mu się szybko zbierać. - dodał Hachi ziewając na łóżku.

- Hmm... napisałam do Otachiego ... - wtrąciła Rina.

- I co odpisał coś? - spytała Diuna.

- Tak, napisał że On, Kurai i Skauti polecieli na Zekeren ... - odparła Rina.

- Ej pojechali na Zekeren be zemnie! No normalnie obrażę się!- wtrąciła niezadowolona Kiazu.

- Na Zekeren po kiego? - spytał Hachi.

- Hmmm... Skauti ma mieć tam szkolenie, a Otachi i Kurai, mają tam do załatwienia parę wojskowych spraw ... - odparła Rina.

- Czyli wychodzi na to, że my mamy wolne? - spytała radośnie Diuna.

- Jakoś tak wychodzi. - dodał entuzjastycznie Hachi.

- Czad, to co słoneczko i odpoczynek? - odparła Diuna.

- Wiesz chyba trwa wojna. - odpowiedział Hachi.

- Oj tam Oj tam ... odpoczynek i nam się należy. - odparła Diuna.

- Mi też się podoba pomysł fajnego odpoczynki. - dodała entuzjastycznie Kiazu robiąc przysiady.

W ten w pokoju rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę. - stwierdziła spokojnie Rina.

Na te słowa do pokoju wszedł neczański kapitan, ubrany w swój mundur oficerski i o długich fioletowych włosach spiętych w koński ogon.

- AMIS! - stwierdziła radośnie Kiazu.

- Cześć. - odparł radośnie kapitan, a następnie dodał: - Wy jeszcze w negliżu?

- Tak, mamy wolne. - stwierdziła Diuna.

- Wolne tak? Heheh ... mam dla Was kilka rozkazów, którymi macie się zając zaraz po śniadaniu. - odparł Amis.

- Żartujesz Ziom? - spytał Hachi.

- Nie nie żartuje... - odpowiedział Amis a następnie dodał: - I tak Diuna Ty wraz z kilkoma osobami zajmiesz się sprzątaniem pryszniców ...
- Mam sprzątać prysznice!? - odparła Diuna z niezadowoleniem.

- No zawsze, możesz sprzątać latryny ... - odparł kapitan.

- To ja wole prysznice ... - stwierdziła Diuna.

- No ja myślę ... Hachi Ty pomożesz przy budowie nowych budynków. - kontynuował Amis.

- Jasna sprawa Ziom ... - odparł Hachi przeciągając się i zrywając się na równe nogi.

- Cóż za entuzjazm cieszy mnie to. - odparł kapitan, a następnie dodał: - Kiazu policzysz zbrojownie.

- Nie masz dla mnie ciekawszego zadania? - spytała rozczarowana Kiazu.

- Nie nie mam, zajmiesz się liczeniem broni i koniec. - odparł twardo Amis.

- Nie! - odparła Kiazu.

- Nie kłóć się ze mną! Rozkaz to rozkaz! - odparł Amis.

- No dobra ... - stwierdziła niezadowolona Kiazu.

- Świetnie! Hmmm.... Rina, Ty po śniadaniu masz się zgłosić do Rudego. - stwierdził spokojnie Amis.

- Dobrze. - odparła pokornie Rina.

- To skoro już wiecie co i jak, to zbierać się i marsz na śniadanie. - stwierdził twardo kapitan.

- Tak jest! - odparli zgodnie neczanie.

************

Nowoczesne bardzo duże i przestronne pomieszczenie, które kolorystyką i arażacją jest jakby podzielone na trzy różne części. W tej, ulubionej komnacie księcia Zekeren, zaraz po lewo od wejścia, w strefie w której dominuje beż i biel, stoją dwie wielkie beżowo-kremowe kanapy tworzące otwarty okrąg. Na jednej z nich zasiada Volaure, ubrany w blado pomarańczowe ubrania utrzymane w jego młodzieżowym i szalonym klimacie. Bluza z kapturem, luźnie spodnie i zielono-fioletowe gogle na czole, są na pewno znakami rozpoznawalnymi, które czynią go wyjątkowym władcom. Na kolanach księcia, siedzi piękna i urodziwa elfka o długich, trochę potarganych zielonych włosach oraz pięknych i błyszczące brązowych oczach o przyjemnym butelkowym odcieniu. Dodatkowo ma ma ona długie spiczaste uszy i skórę w kolorze pięknej opalenizny.

- Kotku ja chce jeszcze ... - stwierdziła uwodzicielsko kobieta, całując księcia w usta i delikatnie je podgryzając.

- Chiki, wiesz że też chciałbym więcej, ale mam już plany ... - odparł spokojnie Volaure.

- Ty zawsze masz jakieś sprawy ... - odparła zawiedziona dziewczyna, a następnie dodała: -Eh.... kiedy teraz będziesz miał dla mnie czas?

- Nie wiem zdzwonimy się ...

- Hmmm.... Tygrysku .... - wymruczała dziewczyna.

- Nie gadaj tylko działaj. - odparł książę pieszczotliwie i głęboko całując Chiki, w rozpalone usta.

W ten w komnacie rozległ się głośny dzwonek do drzwi, który spowodował, że książę przestał dopieszczać dziewczynę i powiedział:

- Zejdź proszę.

- No dobrze ... - odparła dziewczyna schodząc z kolan władcy.

W tym momencie Volaure, przypalając sobie papierosa powiedział donośnym głosem:

- Proszę!

Chwilę po tych słowach, drzwi od komnaty otworzyły się, a do pokoju wszedł Otachi,Kurai i lekko wystraszony Skauti.

- Tak myślałem, że to Wy. - stwierdził radośnie książę, podnosząc się i podchodząc do przybyszy.

- Siema Volaure! - stwierdził uradowany Otachi, a następnie podał prawą dłoń władcy.

Na początku, to było zwykłe podanie ręki, jednak po chwili przerodziło się ono w przyjacielskie złapanie za nadgarstki. Następnie obaj przejechali swoją dłonią po dłoni partnera do momentu, wktórym mieli możliwość zahaczenia swoimi palcami o palce partnera, w kolejnym kroku obaj zgrabnie i szybko przeszli w pięści. Kiedy powstały już obie pięści przybili pionowymi pięściami raz od góry raz od dołu, po czym stuknęli się pionowo kosteczkami, następnie stuknęli się kosteczkami w poziomie, przybili poziomą „piątkę” wewnętrznymi dłońmi, potem przybili ja zewnętrzną stroną dłoni. Następnie pół kolistym ruchem przesunęli ręce nad swoje prawe ramiona z wyciągniętymi kciukami. Tak jakby łapali stopa. Całą tę sekwencję obaj zrobili bardzo szybko i sprawnie. Zaraz po tym przywitaniu Volaure w identyczny sposób przywitał się, z elektycznym neczanimem, tym czasem zszokowany Skauti stał jak wryty.

- O cześć Chiki! - stwierdził Otachi uśmiechając się.

- Cześć. - stwierdziła Elfa całując wietrznego neczanina w policzek.

- Chiki, sprawdź czy nie ma Cię w domu. - wtrącił Volaure.

- Tak tak ... - odparła Chiki wychodzodząc z komnaty.

- Volaure, pozwól to bromiański zwiadowca imieniem Skauti. - wtrącił nagle Kurai.

- Witaj książę. - odparł spokojnie i pokornie Skauti, kłaniając się.

- Spokojnie jesteś wśród swoich, mów mi poprostu Volaure. - odparł książe z przyjaznym uśmiechem.

- Yyyy ... tak panie ... znaczy Volaure. - odparł niepewnie zwiadowca.

- Tak lepiej. - stwierdził władca.

- Em. ... przepraszam czy mogę wiedziec co to było co zrobuliście przed chwilę? - spytał nieśmiało Skauti.

- To była szufla, graba, hak, przybicie pięściami góra dół, kufelek, żółwik, „piątka” i „backhand”- odparł Otachi a następnie dodał z uśmiechem: - Takie tutejsze przywitanie Ziomków.

- Ziomków? ... yyyy... Wy się znacie? - odparł zdezorientowany bromiańczyk.

- Owszem i to bardzo dobrze. - odparł Kurai.

- Pewnie, że się znamy. - dopowiedział Volaure, a następnie mrugając okiem dodał: - Tylko nie rozpowiadaj o tym.

- Dobrze... - odpowiedział pokornie Skauti, a następnie dodał:- Przepraszam, kiedy zacznę trening?

- Zapewne jeszcze dzisiaj... - odparł spokojnie Volaure, po czym zaciągnął się i powiedział: - Weźmiesz udział w treningu z tak zwanego "Projektu Haliya".

- O to fajna zabawa! - stwierdził entuzjastycznie Otachi.

- Projekt Haliya? ... co to takiego? - spytał speszony Skauti.

- Polega on na specyficznych walkach, które mają przygotować wojowników na spotkanie z frontem i rozwija zarówno moce jak siłę. - stwierdził Volaure.

- Walczy się z takimi fajnymi biostworkami! To fajny i przyjemny trening! - dodał radośnie Otachi.

- Skoro tak mówisz ... - odparł Skauti.

- Ej słuchajcie, czy mógłbym się odmeldować? - wtrącił Otachi.

- Tak idź ... - odpowiedział Kurai.

- Pewnie, że możesz iść. - dodał Volaure, a następnie dopowiedział z uśmiechem : - Pewna dama czeka więc leć.

- Dzięki! - odparł radośnie Otachi, a następnie wychodząc dodał: - Jak coś jestem pod telefonem.

- Idź już ... - stwierdził chłodno Kurai.

W ten wietrzny neczanin radośnie wybiegł z komnaty, a Volaure spytał:

- Generał pozwolił mu od tak przyjechać?

- Otachi i ja mamy parę spraw do załatwienia na Zekeren. - odparł Kurai.

- Rozumiem .... hmmm... Napijecie się czegoś?

- Tak, poproszę wodę. - odparł Kurai, wchodząc głębiej do pomieszczenia.

- A Ty Skauti? - spytał Volaure udając się do aneksu kuchennego.

- Poproszę wodę. - odparł w końcu zmieszany zwiadowca, a następnie gwałtownie rumieniąc się dodał: - Pa... Volaure ... czy... czy mogę ... już iść?

- Co się dzieje? - spytał Volaure.

- Nie ...nic nic ... - odpowiedział zwiadowca jeszcze bardziej się czerwieniąc.

- Hmmm.... chyba wiem co Ci jest .... i widzę Ziom, że mu nie powiedziałeś? - spytał Volaure, wręczając wodę, swoim gościom.

- Nie nie powiedziałem. - odparł Kurai, popijając wodę.

- Nie powiedział o czym? - spytał zdezorientowany Skauti.

- Powiedziałem Volaure o Twojej tajemnicy .... - stwierdził Kurai.

- Jak mogłeś... obiecałeś, że nie powiesz!- odparł Skauti.

- Obiecałem, że nie powiem ludziom z którymi byliśmy w podziemiach. Pamiętasz? Powiedziałeś:"Wolałbym aby reszta oddziału o tym nie wiedziała .." i dałem Ci słowo, że reszta nie się o tym nie dowie i nie dowiedziała się.... - odpowiedział spokojnie Kurai.

- Tak ... masz racje ... przepraszam ... - odparł speszony i rumieniący się zwiadowca.

- Spokojnie wiem o tym tylko ja, nikt inny, o tym nie wie. - wtrącił Volaure, po czym dodał: - Słuchaj Kurai opowiedział mi o Tobie, bo wierzy, że jestem wstanie Ci pomóc..

- Pomóc? Pewnie zaczniesz się śmiać z tego jak każdy inny ...- stwierdził speszony Skauti z łzami w oczach.

- Ja śmiać z tego? Dobry żart. - odparł książę śmiejąc się.

- Kto jak kto, ale Volaure to ostatnia osoba która mogła by się z tego śmiać.... - dodał spokojnie Kurai.

- Kurai, ja mu powiem... - odparł Volaure.

-Powiesz o czym? ... że jestem psycholem? ... że jestem pojebany!?- wykrzykiwał Skauti z łzami w oczach, a następnie dodał: - Kurai miałem Cię za przyjaciela a y od tak ....

W tym momencie Volaure stanowczym krokiem podszedł do bromiańskiego zwiadowcy, jednym szybkim ruchem złapał go, za mundur, przyciągnął do siebie i głęboko pocałował przybysza w usta, przerywając tym samym jego odpowiedź. Przerażony i czerwony jak burak Skauti, zrobił wielkie zaskoczone oczy, jednak był tak sparaliżowany tym co się stało, że nic nie zrobił. Kiedy rozpalone usta mężczyzn, rozdzieliły się, to Volaure powiedział:

- Jestem taki sam jak Ty ...

Skauti stał jak wryty i z niedowierzaniem patrzył na księcia, gaszącego papierosa.

- Książę Volaure jest biseksualny tak jak i Ty, powiedziałem mu o Tobie aby pomógł Ci poradzić sobie z Twoją "innością"... - stwierdził spokojnie Kurai.

- Naprawdę? - spytał z niedowierzaniem zwiadowca ocierając łzy.

- Tak, posłuchaj pomogę Ci, a tu na Zekeren nic Ci nie grozi. - dodał książę z u uśmiechem.

- Dobra, Wy macie tutaj do pogadania, a mnie wzywają pewne sprawy. - wtrącił chłodno Kurai idąc w kierunku drzwi.

- Ale .... - próbował wydusić z siebie Skauti.

- Spokojnie, zostawiam Cię w dobrych rękach ... nie musisz się obawiać ... - stwierdził Kurai, wychodząc z komnaty.

- Nie martw się, zapewne wróci, jak załatwi swoje sprawy.- stwierdził książę z uśmiechem rozsiadając się na kanapie.

- Pa ... Volaure ... - wydukał bromiański zwiadowca.

- Tak słucham? - odparł spokojnie Volaure.

- Cze...czemu to zrobiłeś? ...

- Czemu zgodziłem się wsiąść Cię pod opiekę?

- To też .... cho... chodziło mi o ... pocałunek ...

- Pocałowałem Cię, abyś się uspokoił i zamknął ... a wziąłem Cię pod opiekę, bo jej potrzebujesz... wiele złego przeżyłeś w życiu, a ja chce Ci pokazać, że bycie biseksualnym to nie jest nic złego i można z tym swobodnie żyć, i to bez gnębienia. Oczywiście zawsze się ktoś znajdzie, kto będzie przeciwny, ale na to tez mam radę...

- Hmm... czyli w sumie czekają mnie tutaj dwa treningi?

- Owszem, można tak powiedzieć.

- Rozumiem ... chociaż mnie to przeraża i nie jestem do końca przekonany ... to chyba nie mam wyboru ... oddaje się pod Twoja opiekę Panie ... znaczy Volaure...

- Heheh ... dobrze, a teraz chodź pokarzę Ci "Projekt Haliya" - odparł książę z uśmiechem.

************

Piękne, gorące i upalne słońce oświetla betonowy obóz neczan. Hachi i kilku innych mężczyzn dzieżko pracuje na budowie, nosząc cegły, worki z betonem czy deski. Ta praca zapewni mu rozrywki na długo. Tym czasem Diuna, leniwie szoruje jedna z kabin prysznicowych. Właściwie to wygodnie siedzi, na podłodze i przy pomocy swojej psychicznej mocy wykonuje swoją pracę. Kiazu dopiero wchodzi do wielkiego magazynu broni, aby go przeliczyć. Natomiast Rina stoi w gabinecie neczańskiego generała i czeka na wytyczne.

- Rina, naprawdę Amis przysłał Ci Ciebie? - stwierdził z niedowierzaniem Rudy.

- Tak ...- odparła nieśmiało neczanka.

- Hmm... Miałaś liczyć broń w magazynach, a ja spodziewałem się Hachiego albo Kiazu.

- Pójść po Kiazu?

- A co robi?

- Liczy magazyny i Amis upierał się aby to ona to robiła.

- Amis się upierał? ... Chyba już wiem o co chodzi ... i co ja się z nim mam ... heh ... - zamyślił się Rudy, a następnie powiedział na głos: - Dobrze niech będzie, możesz być i Ty... w końcu pracowałaś jako weterynarz w klinice Ambasadora Ankary ...

- To... to co mam robić? ...

- Słuchaj niedaleko obozu, mamy kilka stworzeń, które trzeba przesiedlić ...

- Rozumiem... a co to za zwierzęta?

- Hmm... według moich informacji to jakieś psowate bestie. Zwiadowcy twierdzą, że to mogą być dzikie inuma.

- Chyba się nadam ... - odparła niepewnie Rina.

- Tak pewnie tak, ale uważaj na siebie, bo pewien wojownik łeb mi urwie. - odparł Rudy mrugając okiem.

- Nie urwie ... - odparła Rina z uśmiechem.

- Pewnie, że nie żartuje tylko. - odparł Rudy mrugając okiem, po czym dodał: - Ale i tak uważaj na siebie.

- Dobrze ... - odparła pokornie Rina.

************

- Volaure, przepraszam, za swoją ciekawość... ale czy księżniczka wie o Twojej inności?

- Chiki?

- Yyyy... Tak ...

- Po pierwsze nie jest księżniczką, nie mam swoje drugiej połówki, a po drugie nie musi tego wiedzieć.

- Rozumiem ... nie odnosisz się ze swoja innością...

- To nie do końca tak, jestem otwarty i jak koś spyta to otwarcie mu odpowiem, a Chiki nie musi wiedzieć ... w sumie to nawet nigdy nie pytała.

- Przepraszam, jeśli to drażliwy temat....

- Nie jest spoko, to nie tajemnica ...

- A coś łączy Cię z Chiki?

- HEH EHE ... Podoba Ci się co?

- Tak... to też ... - odparł Skauti czerwieniąc się.

- To możesz z nią spróbować, ale nie gwarantuje, że się zainteresuje.

- Zwłaszcza, że jest z takim przystojniakiem jak Ty ..

- Posłuchaj, nie jesteśmy parą, Chiki to moja kissingfriend i w sumie łączy nas tylko zabawa.

- Przepraszam.... ja myślałem, że ... ale ja jestem głupi- odparł zwiadowca bardzo mocno się czerwieniąc.

- Spokojnie nie jesteś ... i nie ma problemu, naprawdę. - odparł książę z uśmiechem, a następnie się zamyślił: - Czeka mnie wiele pracy, zobaczymy czy będzie warto ... ale muszę przyznać, że dzieciak jest intrygujący i bardzo zastraszony ... Kurai o tym mówił, ale nie sądziłem, że to aż tak poważna sprawa ..... hmmm .... trzeba coś z tym zrobić... hmm.... chyba mam nawet pomysł co ...